In de winter vlogen de energieprijzen omhoog, dat heeft menigeen gevoeld in de portemonnee.
Ook in onze kerken liepen we tegen de hoge gasprijs aan, daarom heeft de kerkenraad besloten om na kerst drie maanden niet in de Catharinakerk bij elkaar te komen voor de vieringen.
Dat speet mij, want ik ‘kerk’ het liefst op de Brink.
Maar gelukkig: vanaf april worden de kerkgebouwen weer om en om gebruikt.
Het was jammer dat wij er in april niet bij konden zijn, gistermorgen was voor ons weer de eerste keer.

Hinsz-orgel in de Catharinakerk Roden

We hadden een mooie combinatie: Theo van Beijeren was onze voorganger en Erwin Wiersinga organist,  het oude gebouw deed de rest.
In de overdenking stelde de dominee vragen als ‘Wat stellen wij (als christenen) nog voor?’ en ‘Hoe stellen wij ons op?’
Wat laten wij in het dagelijks leven zien van ons geloof?
In dit verband noemde de predikant de Belgische psychiater Dirk de Wachter; hij hielp veel mensen met problemen maar werd ook zelf ernstig ziek. Daarna vroeg men hem: “Wat heeft jou geholpen, wat troostte je in de ellende?”
“De ander” was zijn antwoord. “De verpleegkundige, de poetsvrouw, mijn gezins/familieleden en vrienden”.
Het veranderde de situatie niet maar het hielp hem er door heen.
De door Jezus beloofde heilige geest wordt ook wel ‘de trooster’ genoemd.
De Ander met een hoofdletter werkt door al die anderen die om De Wachter heen stonden en boden hem liefde, aandacht en troost.

Dit was maar een klein onderdeel van de overdenking, want het ging ook over uitkomen voor je geloof.
Wat zeg je als mensen vragen waarom je eigenlijk nog naar de kerk gaat?
Wat doe je als op je werk een collega gepest wordt?
De laatste zin van de overdenking was: ‘…..als wij zelf maar leesbare brieven van Christus zijn. Amen.’
Sommigen vonden dat wat een abrupt einde, maar het bleef wel in mijn gedachten haken.

Wat ook bleef hangen na deze viering waren de omfloerste klanken van het historische Hinszorgel.
Na maanden orgelspel tijdens de viering in Op de Helte was het spel van Erwin vanmorgen weer een streling voor het oor en zorgde na de preek voor tranen van ontroering.
We zongen mooie, bekende liederen die steeds vooraf werden gegaan door een klinkend voorspel.

Mocht je mij de vraag stellen ‘Waarom ga jij eigenlijk nog naar de kerk?’ dan geeft dit blog antwoord op die vraag.
Zondagmorgen: een moment van reflectie op de week die achter ons ligt en een vooruitblik op de week die komen gaat.
Mijn dankbaarheid en mijn zorgen kan ik benoemen in de gebeden en we horen een goed verhaal om over na te denken.
Deze week waren het Theo, Erwin en Catharina die mijn zondagse viering glans en inhoud gaven.
Maar een volgende keer zijn het Sijbrand of Walter, Arjan of Ad; iedere zondag zien en spreken we andere gemeenteleden en ook op andere momenten door de week (cantorij bijvoorbeeld) zijn er ontmoetingen met ‘de ander’.
Al dan niet met een hoofdletter.