Je kent de programma’s ‘De Lama’s’en ‘De vloer op’ vast wel; het zijn vormen van improvisatietoneel.
Dochter Frea heeft zich aangesloten bij ‘Ulteam Theatersport’ in Groningen. Deze week kregen we een uitnodiging voor een (ook voor hen)  bijzondere avond ‘Een Belgische invasie’.  Ze hadden dit weekend bezoek van een soortgelijke theatergroep uit Leuven/België met de naam Improfiel. Twee dagen hadden ze kennisgemaakt, samen gespeeld en geoefend en gisteravond stonden ze samen op het toneel.

Voor ons een geheel nieuwe vorm van theater; als publiek mag je namelijk meepraten over wat je op het toneel gaat zien.
Wat is de locatie?  Een zorgcentrum.
Wat is de relatie van deze twee dames? Moeder en dochter.
Welke functie heeft deze man? Directeur van het zorghuis.
Welke karaktereigenschap heeft deze man?  Positief wanordelijk.
Voor onze ogen ontvouwde zich een hilarisch verhaal. De dochter was haar moeder liever kwijt dan rijk, maar viel voor de charmes van de de directeur.  De medicijnen werden vrolijk ‘Zweedse-kok-achtig’ door elkaar gehaald en de moeder brak het hart van een medebewoner. Er viel een dode (door verkeerde medicijnen) en toen bleek dat niemand een medische opleiding had.
Paniek & chaos.
Het eindigde verrassend met een dramatisch lied van de directeur “Ik kan het niet meer aan” waarbij alle anderen die op het toneel stonden het achtergrondkoor vormden ‘Hij kan het niet meer aaaaaan….”
Wat  knap! Dat je dat met elkaar zonder voorbereiding neer kunt zetten.

Na de pauze zagen we een aantal korte sketches, allemaal met een andere vorm.

Bijvoorbeeld twee ex-geliefden; ze zitten naast elkaar en mogen elkaar niet aankijken.
Wie mag de hond? Het gesprek wordt steeds venijniger: “Je bent precies je moeder!”

‘….Ik wil omelèèèt….

We hoorden ook een lied over een pannenkoek.
Echt waar. En het refrein ging over een ‘omelet’.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)

In een scene voor twee ‘stellen’ was de locatie een ziekenhuis.
Het ene stel staat een maaltijd voor te bereiden in de keuken en het andere stel zit in een wachtkamer op een uitslag te wachten.
Het keukenpersoneel mag zich alleen maar negatief uiten, de wachters alleen maar positief.
Hoe verschillend mensen dan kunnen reageren op dezelfde courgettesoep.

‘From zero to hero’ is onderdeel waarbij iemand begint als looser en eindigt als de held.
Wat is haar beroep? Het publiek roept: kuikensorteerder.
De hoofdpersoon staat met een denkbeeldig kuikentje in haar handen en zegt “Sorry..” en gooit het beestje vervolgens in een afvalemmer. “Jammer….” en aan het eind van de scene wordt ze gelauwerd voor haar inzet voor de Partij voor de dieren.

Je zit erbij, je kijkt er naar en kunt het niet eens navertellen, maar wat leuk om te zien.
Van toegevoegde waarde was voor mij het prachtige Vlaamse accent van gasten op het podium, waardoor sommige uitspraken al leuk zijn, zonder dat dat echt de bedoeling is.
En verder is vooral de rol die je als publiek speelt me goed bevallen: je mag roepen en reageren op wat er op de bühne gebeurt.
Gerard en ik hadden een heerlijke avond: gelachen en genoten van onze dochter in haar element.

Je kunt Ulteam ook inhuren voor een feestje: lees alles over hun activiteiten op hun website, hierbij een link.