“Ik weet iets leuks voor onze Ladies day” zei Frea twee maanden geleden.
Gerard ging op de zaterdag voor Pinksteren iets met de mannen doen en de vrouwen zouden ook iets voor zichzelf bedenken.
“We gaan een schilderij maken met een YouTube-video van Bob Ross. Ik zorg voor de doeken, de verf en andere benodigdheden.”
Bob Ross was in mijn universum nog niet opgedoken, dus ik zocht van te voren op internet wie dat was en wat we gingen doen.
Het leek me veel te moeilijk voor mij, maar volgens Frea ‘kon iedereen dit’, dus ik liet me verrassen.

Zaterdag de 27e mei was het mooi weer, dus we prepareerden de buitentafel voor het schilderevenement: oude kleden erover, allemaal een mini-ezeltje om het doek op te zetten, verf, kwasten en andere benodigdheden, het zag er allemaal heel echt uit.
Bob heeft een groot palet van plexiglas om verf op te mengen, maar dat was veel te duur voor onze middag.
“We hebben geen palet” vertelde Frea, “daarvoor moeten we eigenlijk een stuk glad karton hebben”
O, dat hadden we nog wel. We hadden al een paar six-packs bier genuttigd, daar zat geschikt karton omheen.

Bob sprak ons geruststellend toe. Het zou allemaal niet moeilijk worden, we hoefden alleen maar te doen wat hij deed.
Eerst moesten we het hele doek wit schilderen en daarna begon hij bovenin met blauw.
Het halve doek moest blauw. Zorgelijk vroeg ik: “Ja maar……. er komen toch ook bergen en bomen op?”
“Ja, dat doe je er later overheen”
Ik moet niet alles willen begrijpen: gewoon doen.
We lieten steeds een klein stukje video afspelen en dan moesten wij eerst weer doen wat Bob deed.

Kleuren met fantastische namen als Prussian Bleu en Van Dyke Brown moesten we mengen op ons pallet.
Voor mij was het één grote training in geduld.
Ik was steeds zomaar klaar met de aanwijzingen van Bob, terwijl de anderen hun verrichtingen nog langdurig ‘bijwerkten’.
Ondertussen hadden we af en toe last van onverwachte windvlagen die onze schilderijen omver bliezen, wat zorgde voor grote paniek soms.
“Hij waaide tegen mijn kwast aan!” Zwarte vlek midden op het doek.
“Hij viel op de kop op het gras…” Was er zomaar een lawine ontstaan op de besneeuwde helling van de berg.

Maar Bob bleef rustig.
“We’re not making mistakes. We just have happy little accidents”.
Hij schilderde zwierig ‘happy little clouds and happy little trees’ en toverde met groot gemak wolken en bomen op het schilderij.

Ik probeerde ik ook zo’n boom te verven, maar vond het heel eng: zomaar zo’n donkergroene streep in de blauwe lucht….maar het werkte!
“Its hard to see things when you are too close” zei Bob. “Take a step back and look.”
O ja. Beter.

Benieuwd hoe het verder ging met onze schilder-strapatzen?
Morgen deel 2 van de ‘Happy little accidents’.