Soms komt het zo uit.
Dan moeten we overdag in Hoogersmilde zijn voor een familiebezoekje of zo en dan gaan we op de heen- of terugweg even langs het kerkhof voor een bezoekje aan de graven van onze ouders.

Op 16 juli waren we weer eens in de gelegenheid.
Gerards moeder overleed in 2016, die van mij in 2017, dus de begrafenissen liggen al meer dan vijf jaar achter ons.
Op de afbeelding hiernaast zie je de grafsteen van mijn ouders na het overlijden van mijn moeder, de foto is gemaakt in februari 2018.
Toen we er in juli weer kwamen was de heg een stuk groener er ook een stuk springeriger.

We sponsden de steen af, droogden hem na en ik bedacht dat mijn moeder de aanblik van hun graf verschrikkelijk zou vinden.
Want wat zullen de buren wel niet zeggen.
Zij zou in staat zijn geweest om bij het volgende bezoek een heggenschaar mee te nemen en het graf vrij te maken van de meest opdringerige takjes.
Maar daarin lijk ik niet op mijn moeder; er komt binnenkort vast wel een tuinman van ‘de Laatste eer’ of van de gemeente Midden Drenthe die de heg weer kort knipt.
Zodat het er ook in mijn moeders optiek weer ‘netties’ bij ligt.
En in de optiek van de buren ook. 😉

We liepen nog even over het oude gedeelte van het kerkhof, van waaruit je een mooi uitzicht hebt op de landerijen en op de televisietoren in de verte. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Word ik altijd wat melancholiek van.
Die toren.
En al die bekende namen.
Hoogersmilde-blues.