24 juli: ’t Hijgend hert.

Vlak voor het zomerreces van dit blog op 11 juli, schreef ik dat Gerard en ik op zoek waren naar ‘liederen met een verhaal’ (zie 11 juli)
Gistermorgen was de zangdienst waar we die verhalen/liederen voor zochten.
Hoe bijzonder het was dat er in de ochtend een zangdienst was bleek uit het volgende verhaal.
Eén van de gemeenteleden werd zondag 80 jaar en haar kinderen hadden gezegd dat ze die zondagmorgen niet naar de kerk kon, want het feest zou die ochtend al beginnen.
“Maar ik ga wél naar de kerk” had de mevrouw in kwestie gezegd. “Ik woon nu 60 jaar in Roden en er is nog nooit een zangdienst in een ochtenddienst geweest: daar wil ik bij zijn. Bovendien, ik heb een lied én een verhaal ingediend.”
Gistermorgen zat ze, mét twee van haar dochters, te genieten in de kerk.

Wij hadden 13 liederen op het programma staan.
Soms met een uitgebreid verhaal, soms met geen verhaal.
“Dit lied is zó veelzeggend, daar hoef ik niks over te zeggen, dat is ook niet zo mijn ding…”
We hoorden mooie verhalen over fijne herinneringen aan zingen met de zussen tijdens de afwas, over de onwennigheid bij de eerste keer dat het Onze Vader werd gezongen en hoe dat jaren later zoveel emoties oproept.
We hoorden over de verbinding die je ervaart tijdens samen zingen in een koor, over het heerlijk onbekommerd meezingen en -bewegen met een Opwekkingslied, maar ook over dierbare momenten met een familielid in haar laatste levensfase.
Te veel om op te noemen; met een verscheidenheid die past bij een pluriforme gemeente, oud en nieuw, gedateerd en modern.
Enthousiast begeleid op orgel én piano door Arjan Schippers. Die man kan álles spelen!

Eén lied licht ik er uit.
Het was aangevraagd door een ouder gemeentelid.
Hij was vorige week bij ons thuis geweest en had een briefje bij zich met een heel rijtje liederen: allemaal psalmen.
Hij zou heel graag nog eens een psalm op de oude berijming willen zingen. “Daar ben ik mee grootgebracht” was zijn motivatie.
We kozen voor Psalm 42. Tegenwoordig kennen wij het als ‘Evenals een moede hinde’, maar de vorige generatie zong ‘ ’t Hijgend hert, der jacht ontkomen’.
Ik dacht dat we daarmee één gemeentelid een plezier deden, maar we kregen na afloop nogal wat reacties in de trant van: “Wat bijzonder om die oude woorden nog eens te zingen, ik kende het nog helemaal uit mijn hoofd!”

Het samen zingen bracht iets bijzonders teweeg gistermorgen.
Mensen werden geraakt door de emoties van anderen en voelden zich gesterkt én gedragen door de verhalen die gedeeld werden.
Na afloop werden we bedolven onder de warme en positieve reacties; een veelgehoorde wens was ‘Volgend jaar weer?’
Aan ons zal het niet liggen.

Je kunt de viering van gistermorgen terugkijken en – luisteren via Kerkomroep   of via het YouTube-kanaal van onze PKN-kerk.