Een gewoontedier is iemand die aan zijn gewoonten vast zit.
Ook ik ben zo’n dier en velen met mij overigens.
Soms zit me dat in de weg.
Boodschappen doen is een wekelijks terugkerende taak waar ik nooit heel veel zin aan heb.
Ik maak het mezelf gemakkelijk door altijd naar dezelfde winkel te gaan (Jumbo) en de volgorde van mijn (voorgedrukte) boodschappenlijstje aan te passen aan de schap-indeling van de winkel.
Van een nieuwe winkelopstelling of (erger nog) een verhuizing raak ik behoorlijk in de war.
Sinds de Jumbo in het nieuwe pand zat ging het goed met mij en de boodschappen; ik wist alles te staan, was gewend aan de scanner en wist waar ik de lege flessen en blikjes moet inleveren.
Begin dit jaar hoorde ik dat meneer Jansema zijn Jumbo-filiaal had verkocht.
In de plaatselijke pers las ik dat ‘de Maripaan-groep‘ het bedrijf had overgenomen.
In mijn onwetendheid dacht ik dat dat niets zou uitmaken, maar ik ontdekte in de loop van de maanden dat er wel degelijk dingen veranderden.
1. Onze favoriete droge worst hing niet meer aan de stelling naast de groente.
Dat kwam omdat men met het vertrek van meneer Jansema bepaalde certificaten niet had op het gebied van streekproducten.
2. Een stuk Milner kaas kon ik niet meer vinden.
Dit was uit het assortiment gehaald ‘omdat het niet goed liep’. Aan mij lag het niet, ik haal bijna wekelijks zo’n stuk kaas; daarvoor ga ik nu naar Albert Heijn.
3. Voor een pan groentesoep zocht ik een grove, verse worst. Was er niet meer. Navraag leerde dat de eigen slagerij van Jumbo gaat verdwijnen. Dat betekent dus ook geen gekruid gehakt meer, slavinken en weet ik wat voor lekkere dingen ik daar altijd van meenam. Een medewerkster wees mij op een vervangend product: vacuüm verpakte verse worst. 
‘Maar dat gaat Aaltje niet doen’ was mijn eerste reactie, maar de winkelmevrouw zei dat ik het gratis mocht proberen.
Vorige week woensdag kookte Gerard en hij maakte andijviestamppot.
“Dan ga ik daar die gratis worst bij bakken”.
Meestal is het zo, dat iets nóg lekkerder smaakt als het gratis is, maar dat was deze keer niet zo.
De worst was veel te zout: dit gaat Aaltje dus echt nooit meer doen.
Regelmatig vraag ik aan het personeel waarom de dingen gaan zoals ze gaan.
Het antwoord is altijd ‘dat is het beleid van de nieuwe eigenaar’.
Jammer ja.
Nooit gedacht dat ik meneer Jansema nog eens zou gaan missen……
Willem
Hoe is het gezegde ook al weer? “Nieuwe heren, nieuwe wetten” en dat zal ook in supermarktland zo zijn.
Maar ik geef het meteen toe; winkelen in een super is alleen maar draaglijk en vol te houden als je alles precies weet te liggen en in de bekende vloek en een zucht weer buiten kunt zijn. Ik heb een grondige hekel aan een super en ben maar wat blij dat vrouw Helena dat onderdeel vrijwel altijd voor haar rekening neemt.
Maar de wet tot behoud van het chagrijn wil dat een supermarkt op gezette tijden de nieuwste inzichten op het gebied ter bevordering van de omzet in de praktijk denkt te moeten brengen en daardoor de hele klandizie op het verkeerde been zet. Argumentatie; dan zien ze weer eens wat er allemaal te koop is. Tja, de vaak schreeuwerige reclamespotjes werken niet meer, maar die conclusie wordt nooit getrokken.
Ook supermarkten worden geleid door gewoontedieren.