Schloss Ennsegg op de stadsmuur.
De etappe van zondag de 13e augustus voerde ons van Linz naar Grein. We maakten een kleine omweg, want ik wilde graag naar Enns.
Het kreeg stadsrechten in 1212 en is het oudste stadje in Oostenrijk. Het kleine plaatsje heeft nog een mooie, oude stadstoren en een prachtig oud centrum; overal zie je nog de mooie kleuren van de oude renaissance en barok gevels. Je kunt er zelfs nog over de oude stadsmuren wandelen; na de koffie op een stadsterrasje maakten we een stadswandeling en keken ook nog even bij Schloss Ennsegg, het witte kasteel uit de 16e eeuw. En natuurlijk wilde ik even over de brug fietsen waar de heilige Florian in 304 vanaf was gegooid met een molensteen om zijn nek.
Meer weten over deze voor Oostenrijk belangrijke heilige? Hierbij een link naar een artikel over hem.
Een ander bezoekpunt op deze route was Konzentrations-lager Mauthausen.
Daar wilde ik niet naar toe.
Eind jaren ’70 stond de vouwwagen van mijn ouders op een camping in Grein en in die vakantie brachten we een bezoek aan dat concentratiekamp. Ik was 18 en geloofde bijna niet wat ik zag. De douches waar gas uit kwam, die ovens, de foto’s, kortom de horror die ik daar zag: maandenlang heb ik er nachtmerries van gehad. Het woord ‘Mauthausen’ alleen al veroorzaakt afschuw in mijn brein. Hierbij een link naar de website van dit concentratiekamp. Lees het en bekijk het filmpje. Dan begrijp je wat ik bedoel.
Van andere fietsers op onze boot hoorde ik dat die afschuwelijke plek nog steeds dezelfde emoties oproept. 
Nu zaten we bij Mauthausen onder een boom te picknicken. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Met een lekker broodje, gemaakt de door de koks aan boord dat in ons dagelijkse lunchpakket zat.
We waren ruim op tijd in Grein: onderweg waren we de Prima Donna zelfs voorbijgefietst.
Waar ik anders nog veel dingen weet van vroeger: van de camping waar wij ooit in Grein hebben gestaan weet ik niets meer; we hebben er dan ook niet actief naar gezocht.
Ook burcht Grein hebben we niet opgezocht; ‘de stee was oons wel zachte’ om eens een uitdrukking van mijn vader te gebruiken. We waren gewoon moe. Twee dagen achter elkaar meer dan 60 kilometer gefietst, een zere kont van de zadelpijn en een vol hoofd van alle indrukken die je in een paar dagen opdoet. Op de afbeelding rechts zie je ons uitzicht door de patrijspoort van onze hut met het stadje op de achtergrond. Meestal gingen we na het fietsen even lekker liggen: rond 19.00 uur werden we in het restaurant verwacht, waar we iedere avond werden verrast met een vier-gangen-menu.
Dan hoorden we ook de verhalen van onze reisgenoten, die soms een andere route hadden genomen en de dag heel anders beleefd hadden dan wij.
Die avond was het toetje Apfelstrudel.
Ein großes Vergnügen!
Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1 onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.
Willem
Kan me voorstellen dat je geen behoefte meer voelde om Mauthausen opnieuw te bezoeken. Twee jaar geleden heb ik met zoonlief het vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau bezocht, waar we uitgebreid rondgeleid werden door een gids die haar ‘verhaaltje’ zeer monotoon vertelde en zo nu en dan ging je ook nog een gebouw in om een en ander te aanschouwen. Dat was vooral indrukwekkend, maar het werd ook allemaal vrij zakelijk gebracht, waardoor het bij mij misschien niet goed landde. Gevoegd bij de parkachtige aankleding leek het allemaal minder erg wat je allemaal verteld werd. Dat was in ieder geval de beleving die ik had en bij navraag, zoonlief ook.
Hoe anders was het in het naastgelegen vernietigingskamp Birkenau. Daar werd je overvallen door de troosteloosheid en de sinistere sfeer hing er, meer dan 75 jaar later, nog steeds. Alles ademde onmenselijkheid. Hoe mensen zo ontmenselijken kunnen begrijp ik nog steeds niet.
We moesten echt even een dag bijkomen voor we de rest van de Pools/Tsjechische zwerftocht konden voortzetten.
Het gekke is dat ik het verslag van die gezamenlijke vakantie qua tekst wel af heb, maar dat het toevoegen van de foto’s steeds bij het ‘Auschwitz/Birkenau-hoofdstuk blijft steken. Zelfs nu , twee jaar later nog steeds.
Zoonlief zal nog even moeten wachten op zijn boekje.