7 oktober: Een soort familiedag.

Dinsdagmorgen viel er een envelop met een grijs randje op onze deurmat.
Een eenvoudige kaart met een mooie foto van Tjalling op de voorkant en naast de aankondiging van het overlijden, informatie over het afscheid en de namen van Marrie, hun kinderen en kleinkinderen alleen de tekst ‘Abba Vader, U behoor ik toe’.

Tjalling was de man van Gerards oudste zus.
Hij was al een paar maanden ernstig ziek en is van vrijdag 29 op zaterdag 30 september ’s nachts overleden. 
We gaan deze zwager missen in onze kring.

Woensdagavond zaten we in de auto op weg naar Marrie voor het condoleance-bezoek.
“Hoe oud was jij eigenlijk toen Tjalling en Marrie verkering kregen?” vroeg ik aan Gerard.
Er volgde een mooi verhaal over een jongetje van 12 dat de vriend van zijn grote zus op Catweazle vond lijken.
Dat was een jeugdprogramma destijds over een tovenaar uit de de middeleeuwen die in 1970 terecht kwam.
Helblauwe ogen, eerder mager dan slank, half-lang, blond haar, een snor en een sikje……hij had er inderdaad wel wat van.
Tjalling was niet opgegroeid op het platteland en keek zich op de boerderij van mijn schoonouders de ogen uit.
Legendarisch waren zijn woorden toen hij had gezien hoe het er aan toe ging als een varken bij de beer gebracht werd: “Ik geloof dat ik eerst maar met kippen begin…”.

Gisteren namen we afscheid van hem met een dankdienst voor zijn leven in Urk en daarna gingen we naar Ens waar de plechtigheid werd afgesloten op het kerkhof.
Het was een grote begrafenis, want een groot deel van de familie Waninge was aanwezig.
Later, aan de koffietafel in ‘het Wapen van Ens’ zei één van onze dochters: “Dit is eigenlijk ook een soort familiedag.”
Die opmerking deed mij denken aan het liedje ‘The Family tree” van Venice*.
Lees dit artikel maar eens Ik mis je dan lees je waarom en kun je ook het liedje beluisteren.

Muziek veroorzaakte gisteren ook de meeste emotie: Tjalling had de liederen die we in de kerkdienst zongen zelf uitgezocht en met het gezongen ‘Abba, Vader’ werd hij door zijn zes kinderen de kerk uitgedragen.
Op het kerkhof was er iets bijzonders: toen we met de stoet aankwamen stond het orkest waar Tjalling bij speelde al te wachten. Tijdens de plechtigheid speelden ze ‘Nader mijn God tot U’ en ‘Blijf mij nabij’, maar voor en na de ter aardebestelling speelden ze Egerländer muziek, waardoor er niet zo’n zware, verdrietige sfeer hing.
Van Marrie en de kinderen hoorden we dat Tjalling had gezegd dat ze wat hem betreft niet in het zwart naar zijn begrafenis hoefden. Hij had een goed leven gehad en hij wist zich geborgen bij zijn Vader in de hemel. “Jullie hoeven om mijn overlijden niet verdrietig te zijn.”
Toen we wegliepen van het kerkhof hoorden we Tjallings muziek waar die woorden in doorklonken.

*Op dit blog kwam een reactie van Lies; zij noemt daarin de Twentse vertaling van ‘The familytree’.
Als service van de zaak hierbij een link naar een artikel over dit lied op de website van Crematoria Twente
Je vindt daar de YouTube-uitvoering van dit lied en de tekst, met o.a. de zin ‘Noe wiej dan een van oons veurgood mut loaten goan……’