Gerard en ik hebben een structureel verschil van mening over het van binnen bekijken van een kerk; ik wil in elke kerk naar binnen, Gerard vindt twee op één dag meer dan genoeg. Geen is ook goed.
Op onze Donaureis sloeg de weegschaal heel erg mijn kant op: Passau, Linz, Wenen, wat een kerken, kapellen en kathedralen!

Op de eerste dag  stopten we voor een picknick in het kleine dorpje Feldkirchen.
De kerk was open; op het bordje naast de deur las ik dat de kerk gebouwd was in 1250.
Hé. Dat is in dezelfde periode als onze Catharina in Roden.
Toen ik binnenstapte trof me het beeld.
Net zo’n kerk als die van ons in Roden, maar dan katholiek ingericht, met een hoofdaltaar in het koor en een Maria- en Jozefaltaar in de zijbeuken. (zie afbeelding links, er op klikken voor een vergroting).
Zo zag de kerk op de Brink in Roden er dus voor de reformatie ook uit!
Minder rijk versierd waarschijnlijk, maar toch.

In Hainburg bezochten we de Philippus&Jacobus-kirche.
Een klein kerkje, waar niemand was, alleen wij; daar brandde ik een kaarsje voor mijn ouders.
Een mooi, intiem moment om even stil te staan in de tijd (zie afbeelding links).
De dag daarna waren we in Wenen, waar we naar binnen gingen in de beroemde ‘Sint Stephansdom’.
Als je hele kerk wilde zien, moest je entree betalen.
In een kerk.
Doe ik nooit; ik geef een gift voor het onderhoud van het oude gebouw. Een kerk is geen verdienmodel.
Verder was het daar heel erg druk: mensen stonden in een rij te wachten om een kaarsje aan te steken….
Natuurlijk: de dom was prachtig. Bombastisch, rijk versierd en indrukwekkend groot.
Maar ik heb meer met een klein godshuis, waar de papieren ketting met de namen van de laatste dopelingen aan het doopvont hangt, waar het kussentje van Frau Heinrichs nog in de hoek van de kerkbank ligt en waar het bidprentje van herr Fischer, die vorige week is overleden, nog op het prikbord zit.

Jezus in de hof van Getsemané.

In Krems stond de Piaristen-kirche bovenaan een steile trap.
Amechtig kwamen we boven en we ontwaarden een beeld.
Langs de zijmuur van die kerk was aan de buitenkant het hele lijdensverhaal in beeldengroepen vorm gegeven; een soort stripverhaal als je om de kerk heenliep, inclusief kruisiging en graf.

En dan de heiligen. In het blog over Enns benoemde ik al het verhaal van de heilige Florian die in die streek erg belangrijk is, maar bij een  grote rivier zoals de Donau is de heilige Christoffel ook alom aanwezig: op muurschilderingen, beelden, schilderijen, in kerken, overal zie je de heilige met het Christuskind op zijn schouders.
Op de afbeelding links zie je een muurschildering boven een oude poort in Passau.
Meer weten over deze heilige? Hierbij een link naar een artikel over hem.

Drie blogs zou ik nog wel over dit onderwerp kunnen vullen.
Goed idee, doen we niet.
Er zijn vast ook lezers die er net zo over denken als Gerard in de eerste alinea.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.