Van Agatha Christie heb ik best veel boeken gelezen.
Heerlijke ”who-dunnits” “met altijd verrassende plotwendingen, bevolkt door kleurrijke figuren in een niet meer bestaande wereld.
Hoe langer het is geleden dat de verhalen zich afspelen, hoe verder die geschetste wereld van je af komt te staan.
Neem alleen de titel van één van haar bekendste werken ‘Tien kleine negertjes’…; onze dochters noemen dat een ”kanniemeertje”.

Zaterdagavond deed Gerard mij een groot plezier door met mij naar de film ‘A haunting in Venice’ te gaan; een film gebaseerd op het boek van Christie uit 1969 ‘Hallowe’en party’.
Het draait allemaal om een seance waarbij een moeder hoopt op een ontmoeting met haar overleden dochter, die een jaar geleden onder verdachte omstandigheden is overleden. Het medium krijgt inderdaad contact met een geest. Na de seance valt er nóg een dode en wordt het allemaal best ingewikkeld, want het duurt even voordat je weet wie wie is en wat de onderlinge connectie is.
Men doet manhaftige pogingen om Hercule Poirot om de tuin te leiden met trucjes en samenspanningen, maar uiteindelijk komt hij overal achter en weet je als kijker alle achtergronden.
Bijna het hele verhaal speelt zich af in de avonduren, dus we zien veel schaduwen en slecht verlichte ruimtes.
De volgende morgen is het na al die donkere beelden ineens heel licht en nemen de hoofdrolspelers afscheid van elkaar.

Een film is geen boek.
In de aankondiging stond: ‘loosely based on…’ nou het is echt losjes gebaseerd.
Het hele verhaal is verhuisd van Londen naar Venetië; de personages komen gedeeltelijk overeen met die uit het boek, maar niet allemaal.
Verder is er wel sprake van een oude vloek, maar het is allemaal net een beetje anders.
Wat ik leuk vond was dat Agatha Christie in deze film ook voorkomt als de schrijfster Ariadne Oliver, die verhalen schrijft over Hercule Poirot, de detective die door die verhalen een beroemdheid werd.

Mooie beelden van Venetië, griezelige aspecten, schrik-effecten en dat alles uitgevoerd in het decor van het jaar 1947; ook in deze film keken we naar een wereld die niet meer bestaat.
Kenneth Branagh zet een geloofwaardige Hercule Poirot neer. Hij heeft vreemde trekjes, is in zijn gedrag een beetje bijzonder, maar hij wordt nergens lachwekkend, zoals in sommige andere series waarin hij wordt verbeeld.
O, wat hou ik van zulke films; ik heb er van genoten!

Dit was het derde deel in een serie.
De eerste film, ‘Murder on the Oriëntexpress’,  zagen we in 2017; daarin werd Poirot aan het eind van het verhaal opgewacht door een functionaris die hem vraagt direct met hem mee te gaan; er is een gevaarlijke situatie op de Nijl.
Toen schreef ik onderaan het blog dat ik daarover schreef:

“Death on the Nile” is ook een heel bekend boek van Agatha Christie.
Zou het…!? Dan ben ik weer van de partij! 

Maar ik ben niet van de partij geweest, ik heb in 2022 gewoon die hele film gemist; nu dus eerst op zoek naar de dood op de Nijl!