Van onze vrienden uit Peize kregen we voor ons 40-jarig huwelijk een theaterbon én een lidmaatschap van ‘Vrienden van de Winsinghhof’, het theater/de bioscoop van Roden. Nooit van gehoord? Hierbij een link naar hun website.
Als je vriend bent van zo’n theater moet je daar ook eens naar toe en wij (moet ik tot mijn schande bekennen) zijn daar nog niet vaak geweest. Wij gaan eigenlijk altijd naar Groningen.
We plozen de gids na die we als vrienden van de club kregen en kozen twee voorstelling uit: eentje in maart (blog volgt tzt) en een klucht op een zondagmiddag in oktober: zondagmiddag zagen we zittend op het rode pluche de klucht ‘Oh oh Den Haag’.
We zaten eerst op de eerste rij (op onze kaarten stond rij I, stoel 5 en 6), maar we moesten naar rij hoofdletter i…….een stukje verderop de zaal in. Achteraf waren we daar heel erg blij om, want een tweetal mensen op de eerste rij werd bij het toneelstuk betrokken. Nu was Ger de klos op stoel 6, anders was Gerard aan de beurt geweest.
Er staan maar drie spelers op het toneel: John (Bas Muijs), een ambitieuze politicus, Patrick (John’s spindoctor) en Emma (Sabine Beens)
een zwangere studente die op zoek is naar onderdak.
Voordat de voorstelling begon kwam de acteur die Patrick speelt even voor het doek om paar dingen uit te leggen; je herkent in hem onmiddellijk de sidekick Adje van Nispen uit de programma’s van Paul de Leeuw.
Even kort het verhaal dat zich afspeelt in de huiskamer van de politicus John: hij is vrijgezel (de vergelijking met Mark Rutte dringt zich inderdaad op) en Patrick en hij trekken veel samen op in de periode voor de verkiezingen. Voor de zaal is duidelijk dat Patrick een oogje heeft op John. Emma klopt aan, komt, ziet en overwint. Ze gaat niet meer weg en na haar komst wordt alles anders.
Het verhaal rolde over ons heen en we hebben ontzettend gelachen. Er wordt zelfs een baby geboren op het toneel met natuurlijk de gebruikelijke grappen en grollen daarom heen. Toen de weeën erger werden bedachten de mannen dat “er toch zo’n liedje was waar je op moet ademen” en gaven ze een komische versie van ‘HA HA HA STAYING ALIFE!”
Deze politieke komedie bevat veel verwijzingen voor naar de huidige slangenkuil in Den Haag en geeft een knipoog naar de steeds groter wordende invloed van de landelijk pers en sociale media.
Deze voorstelling gaat over de vaderlandse politiek, maar is allesbehalve politiek correct; daarom is het ook een klucht!
Met een hele zaal hikkend van de lach om iets ‘wat eigenlijk niet meer kan’: we hebben er van genoten.
Een heerlijke ontspannen middag gehad.
Aan het einde van de voorstelling werd er een foto gemaakt van de twee mannen met de zaal op de achtergrond bij wijze van ‘bordesfoto’ en zongen de drie toneelspelers met de hele zaal “Oh oh Den Haag…!”
Maar dat zong ik niet mee.
Ik bin ja een Drent…..
Hierbij een link naar de website van Arijan van Bavel met meer informatie over de voorstelling.
Willem
Is dit theatergezelschap vergelijkbaar met “Het theater van de lach” van John Lanting destijds? Als ik hun site bekijk doet het me er wel aan denken. John Lanting werd 40 jaar geleden verguisd door de cultuurelite en platvloers genoemd; uitsluitend gericht op de platte lach. Hij verkeerde daarbij wel in goed gezelschap; de nu hoog geprezen en zeer bewonderde Andre van Duin behoorde volgens die elite tot dezelfde categorie. En ik herinner me ook hoe 30 jaar geleden Andre Rieu nog een showman en matige muzikant genoemd werd.
Gelukkig mag je nu wel naar het theater gaan om een avondje plezier te hebben en onbekommerd te kunnen lachen om vaak heel voorspelbare situaties, zonder je schuldig te voelen. Al vraag ik me wel af welke ‘quilty pleasures’ daarvoor in de plaats zijn gekomen.