6 november: Maar de liefde is er nog wel…..

Voor iemand waar je van houdt voel je liefde.
Maar als die iemand komt te overlijden, dan is die persoon er niet meer, maar jouw liefde voor hem/haar is er nog wel.
Dat doet pijn en dat noemen we rouw.
“Rouw is liefde zonder adres” zei dominee Sijbrand van Dijk daarover na de viering van gistermorgen.
Een bijzondere viering, want het was Gedachteniszondag, de zondag waarop we de gemeenteleden herdenken die ons dit jaar zijn ontvallen.
Er was een hartvormig bloemstuk gemaakt; je ziet het op de afbeelding hiernaast.
Een bloemenhart met in het midden de veldkeitjes waar de namen van de overledenen op staan.

Mijn wekker ging al af voor 07.30, want de Cantorij Roden werkte mee aan deze viering; we werden op tijd in de kerk verwacht.
Mooie muziek zongen we, maar het was ook een beladen dienst, deze keer ook voor ons als cantorij.
Van drie van onze leden (Kees van der Meulen, Joop Mozes en Louisa van Hell) hebben we dit jaar afscheid moeten nemen en ook onze oud cantrix, Mini Notenbomer, is dit jaar overleden.

In de overdenking was er ruimschoots aandacht voor de rouw, waar mensen zo mee kunnen worstelen.
Het advies van de predikant was: neem de tijd. Laat het verdriet en de pijn er zijn. En voor iedereen om de rouwenden heen: zoek het niet in grote woorden, maar in kleine gebaren van liefde. Een pan soep, een arm om de schouder en een luisterend oor dat niet gelijk met adviezen komt. En: kijk naar jezelf met mildheid. Mildheid over je verdriet, je spijt, je schuld en mildheid voor ieder mens op jouw weg.

Alle namen van de overledenen van dit jaar werden genoemd en er werd een kaars voor ieder van hen aangestoken.
Rondkijkend in de kerk zag ik ook veel mensen die al eerder een groot verlies leden.
De viering is natuurlijk toegespitst op familie van de mensen die het afgelopen jaar overleden, maar verdriet houdt niet op na een jaar.
Daarom is het goed dat er ook een kaars wordt aangestoken voor ‘ieder die is gestorven en leeft in ons hart’.

We zongen met de cantorij gistermorgen een mooie, toepasselijke tekst van Huub Oosterhuis, op muziek gezet door Antoine Oomen.

Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb
wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb
wat ongezegd bleef, wat onverzoend bleef,
wat niet gekend werd, wat ongebruikt bleef,
al het beschamende, neem het van mij, en dat ik dit was en geen ander,
dit overschot van stof van de aarde: dit was mijn liefde.
Hier ben ik.

Hierbij een link naar een uitvoering van Trijntje Oosterhuis.
Wil de hele viering terugluisteren?
Dat kan via kerkomroep: zondag 5 november, 10.00 uur, Op de Helte.

Naschrift.
Van fotograaf Fokke de Jong kreeg ik vandaag een paar foto’s die hij gemaakt had tijdens het inzingen.
Dit schreef hij er in zijn mail over: met gevoel voor hoe een koor moet klinken én met een link naar de preek:

Bijgaand de beloofde foto’s.
De eerste foto was een test, eigenlijk mislukt maar het laat wel mooi zien hoe je een koor moet horen. Je herkent geen individuele stem en alles is verbonden…………..
De tweede is niet helemaal scherp; de derde is geflitst maar is daardoor nogal hard.
We hadden afgesproken mild te zijn dus ze kunnen alle drie.
Aan jou de keuze…………..

Ik koos voor de tweede, met dank aan Fokke.
Als je er op klikt komen we groot in beeld.