Ex-collega Gineke (die in 2014 bij haar pensionering afscheid nam van Lentis) en ik zoeken elkaar een paar keer per jaar op.
Dit voorjaar had ik haar uitgenodigd voor een bezoek aan Casa Grada in Westerbork, maar vlak voor die datum bleek dat het huis toch nog twee weken verhuurd was. Toen deden we iets anders (zie Krookjes in Assen) en bedachten dat we dan in het najaar naar Westerbork zouden gaan. Donderdag 24 november werd het.
Rond tienen haalde ik haar van het busstation in Roden en we begonnen met koffie en een kersen-slagroom-flap.
Wij zijn nooit uitgepraat en beginnen waar we de vorige keer zijn opgehouden.
Eenmaal in Westerbork gingen we naar Diggels voor een lunch (zij carpaccio, ik kaaskroketten) en ondertussen klepten we aan één stuk door. In dat gesprek gebruikte ik het spreekwoord ‘maar nu zit daar een farao die Jozef niet gekend heeft’ in een verhaal over een werk-situatie.
“Wie is Jozef” vroeg Gineke.
O ja. Gineke is niet opgevoed met kerk en bijbel. Haar ouders waren aanhangers van de Partij van de Arbeid, dus als het gaat om psalmen, preken, kerken en niet te vergeten ons vorstenhuis, dan zit daar een gapende kloof tussen ons.
Die kloof heeft ons nooit in de weg gezeten. Lees bijvoorbeeld maar eens het blog ‘Rijk in Groningen‘ uit 2017. Daarin lees je een mooi voorbeeld van hoe wij met de bovenbeschreven kloof omgaan.
Wat helpt is dat we allebei hetzelfde gevoel voor humor hebben.
Jozef moet huilen als hij zijn broers weer terug ziet.
In vogelvlucht vertelde ik haar het verhaal van Jacob, zijn 2 vrouwen en 12 zonen, over de kleurige jas en de dromen, de verkoop van Jozef aan handelaren, hoe hij onderkoning van Egypte werd en hoe hij tenslotte werd verenigd met zijn familie.
“Wát een verhaal, man!”
Nou! En dat tussen de kaaskroketten en de carpaccio door.
Ken jij het verhaal van Jozef ook niet? Hierbij een link naar de website ‘Bijbel in 1000 seconden‘, daar vind je het hele verhaal met uitleg.
We maakten nog een ommetje rondom het meer op het Timmerholt, bewonderden een groepje aalscholvers dat aan de rand van het meer zat en toen was de dag alweer bijna om; we moesten immers ook nog weer terug naar Groningen.
Gineke woont in de Indische buurt in de stad en om 17.00 uur moest ik aan de Laan Corpus den Hoorn bij mijn werk zijn.
Dat is hemelsbreed ongeveer 6 kilometer, Google Maps geeft aan dat je daar 12 minuten over doet.
HAHAHAHA!
Als je in het Noorden woont weet je dat het wegennet in en om Groningen al bijna drie jaar op zijn kop staat.
De website ‘Groningen bereikbaar’ doet er alles aan met o.a. ‘Slim onderweg’, maar ik was toch nog wel even onder de pannen met mijn reis.
Om 17.05 uur stapte ik ons kantoor binnen.
Volgende week een verslag van wat ik daar ging doen.
Janny
Die chaos in Groningen heb ik deze week aan den lijve ondervonden, toen wij in onze onschuld bedachten dat het leuk zou zijn om van de west naar zuid-oost te gaan door de stad in plaats van buitenom. Gevalletje naïeve toeristen, zullen we maar denken. Het gaf wel de kans om uitgebreid te genieten van gebouwen, knullige automobilisten en wat al niet meer. Gelukkig hadden wij geen haast.
En nu zit ik ’s morgens vroeg al te denken aan kaaskroketten,
Willem
Hoewel ik 8 jaar in Westerbork gewoond heb, was me het restaurant Diggels alleen bekend van horen zeggen. Sinds mijn vader in 2004 dit ondermaanse heeft verlaten had ik weinig reden om nog ‘hen Börk’ te gaan. Heb het daarom het restaurant maar eens digitaal bezocht en kwam tot de ontdekking dat het het oude cafetaria was van Joop Slomp, de broer van de toenmalige eigenaar van het ertegenover liggende café. Hij begon als brood- en banketbakker met ’s zomers ijsverkoop, maar ging in de eerste helft van de jaren ’60 helemaal over naar patat en aanverwants.
Naar ik hoor is het een plezierig restaurant waar je genoeglijk kunt eten. Een tip voor mezelf als ik weer eens in Börk kom.