In het blog over “Next goal wins’ schreef ik het al: ik wilde graag naar Napoleon.
Die film draaide op 15 januari in theater/bioscoop ‘de Winsinghof’ in Roden ’s avonds om 19.30 uur.
Daar wou Gerard ook wel mee naar toe, dus we bestelden twee kaarten.
Maar.
Gerard was onverwacht verhinderd, dus die kon opeens niet mee.
Gelukkig wilde er wel iemand in plaats van Gerard mee: schoonzoon Jon.

Als Nederlander heb je de geschiedenis van Napoleon heel anders meegekregen dan een Engelsman.
Wij leerden die figuur al kennen bij het vak Vaderlandsche geschiedenis. Van 1795 tot 1813 was ons land bezet door Frankrijk en maakten we  nog drie jaar deel uit van het 1e Franse Keizerrijk; zijn broer was zelfs de eerste koning van Nederland.
Jon vertelde dat hij op school vooral veel gehoord had over Engelse koningen en staatslieden en hoe Engeland altijd dapper stand had gehouden tegen de vijand, wie dat dan ook maar was.

Wat we in de film zagen was het leven van Napoleon vanaf 1793.
We zien hem toekijken als Marie Antoinette wordt onthoofd met de guillotine.
Gruwelijk om te zien trouwens en om te beseffen dat in die tijd meer dan 40.000 mensen op die manier hun leven verloren.
Als je van geschiedenis houdt is deze film genieten, al moet je je wel realiseren dat het historisch niet allemaal klopt.
Maar veel wel.

De film heeft twee hoofdlijnen: de veldslagen die Napoleon voert en zijn liefde voor Joséphine de Beauharnais.
Die veldslagen worden realistisch in beeld gebracht met veel paarden, mooie zeilschepen, wapengekletter, met prachtige kostuums (met veel oog voor detail vorm gegeven) en mooie overzichtspanorama’s van hoe de legers op elkaar af stormden.
Maar de beelden zijn tegelijkertijd ook verschrikkelijk.
We zien hoe kanonnen in gereedheid worden gebracht en worden afgevuurd op de eerste rij soldaten; het woord ‘kanonnenvoer’ wordt realistisch neergezet en in je achterhoofd weet je dat in onze tijd dezelfde gruwelijke taferelen zich afspelen, maar dan heet de legerleider niet Napoleon, maar Poetin of Netanyahu.
Het was me soms veel te gortig en bij sommige episodes duurde het me te lang: kijken naar stervende mensen is wat mij betreft geen amusement.

afbeelding: de canon van Nederland (zie deze link)

In de andere verhaallijn is een hoofdrol weggelegd voor Joséphine.
Napoleon houdt veel meer van haar dan zij van hem.
Ze worden tot keizer en keizerin gekroond maar ze zijn niet echt gelukkig.
Het beeld van die kroning was trouwens precies zo als op de bekende afbeelding die in onze geschiedenisboekjes stond, zie de afbeelding hiernaast.
Wát een kostuums, wat een lust voor het oog.
En dan de muziek; van romantisch tot bombastisch.
Zo mooi en goed passend bij de beelden die we zagen.
In deze YouTube-video hoor je bijvoorbeeld het stuk ‘Josephine’.

Maar weet je wat raar was?
Ik heb geen traan gelaten.
En dat zegt iets, want ik huil al bij ‘Dolfje Weerwolfje’ en de kerstreclame van de Jumbo.
De film ontroerde me geen moment; Napoleon blijft op afstand.
Wel heel veel spektakel, maar geen man om van te houden.

OH! Vergat ik bijna.
Weet je wat écht heel raar was?
Dat al die Fransen Engels praatten!