Gistermorgen werd ik thuis opgehaald door collega Renny: we hadden een zogenaamde ‘Verbindingsdag’ van ons werk.
Rond een uur of tien werden we in Zuidlaren verwacht in de Ontmoetingskerk op het Lentisterrein voor het eerste gedeelte van die dag: bespreken van de toekomstplannen voor onze afdeling binnen Lentis, een praatje van Rob, projectmanager E-health, over digitale handigheden die het leven van iemand met dementie kunnen veraangenamen en een rondje ‘Wie is wie’.
Dat vind ik altijd het leukste onderdeel: kennismaken met collega’s die je regelmatig telefonisch spreekt, waar je dingen voor regelt en aanvraagt, maar die je eigenlijk nooit ziet.
Voor de lunch had ieder team iets meegenomen, dus rond een uur of één zaten we gezellig te eten en met elkaar te teuten.

Daarna gingen we met elkaar ‘noar Stad’: we werden in bioscoop Pathé verwacht voor het gezamenlijk bekijken van de film Human Forever.
We werden als VIP’s ontvangen! We konden een flesje frisdrank kiezen en we kregen een zak popcorn mee, je kon kiezen tussen zoet of zout.
We zagen de documentaire Human Forever.
Dit vond ik er over op internet:

De 24-jarige humanitaire activist Teun Toebes heeft een missie: de kwaliteit van leven van mensen met dementie verbeteren. Hij woonde al jaren op de gesloten afdeling van een verpleeghuis als hij besluit deze missie naar een hoger niveau te tillen.
In een avontuurlijke driejarige reis over vier continenten en door 11 landen neemt Teun je mee op een ontwapenende indrukwekkende zoektocht rond de wereld, waarin hij op zoek gaat naar antwoorden voor de toekomst.

Samen met zijn goede vriend en filmmaker Jonathan de Jong, onderzoekt hij hoe er in andere landen wordt omgegaan met dementie en wat we van elkaar kunnen leren om de toekomst mooier en inclusiever te maken. Omdat het aantal mensen met dementie de komende twintig jaar zal verdubbelen, is deze zoektocht geen vraag, maar een noodzaak. 

De film is ontroerend en tegelijk ongemakkelijk.
Eigenlijk is het een oproep om mensen met dementie te blijven zien als mensen.
En ook om ze niet meer op te sluiten in instellingen. De film houdt ons als samenleving een spiegel voor.
Mensen met dementie worden gereduceerd tot hun ziekte; zodra de diagnose is gesteld plaatst men mensen met dementie buiten de samenleving. In de ‘gouden kooi’ ligt de nadruk op veiligheid en het uitbannen van risico’s; dat heeft grote gevolgen voor de kwaliteit van leven. Voor welzijn en kwaliteit van leven hebben we een andere aanpak en inrichting van de zorg nodig.

Daar zat ik met m’n bakje zoete popcorn en een flesje cola zero.
Wat ik zag schuurde.
Het was herkenbaar: mijn schoonmoeder en ome Wim gingen diezelfde weg en ik ben nog niet vergeten hoe moeilijk dat was.
Een hele bioscoopzaal vol casemanagers, artsen en psychologen die allemaal werken met mensen met dementie.
Eigenlijk hadden we het er na de film even over moeten hebben met elkaar, maar daar was jammer genoeg geen gelegenheid meer voor.
We waren in ieder geval allemaal onder de indruk van Teun Toebes, humanitair activist.
Tot gisteren wist ik helemaal niet wat dat was.
Jij ook niet?
Kijk maar eens op zijn website!