In maart werd onze oude Koreaanse zilverspar omgezaagd en afgevoerd.
Daarmee verloor onze trouwe wachter, de tuinkabouter/houthakker Gradus, zijn vaste standplaats in onze tuin.
Hij stond ontheemd tussen het knijpermandje en de lege flessen in ons achterhuis.
Mij een beetje verwijtend aan te kijken.
Ik kon het gedachtenwolkje boven zijn hoofd haast invullen.
“Moest je me hiervoor ontvoeren vanuit Aalten?* Is dit nu mijn leven, zonder frisse lucht en tuinaarde onder mijn voeten, tussen de diepvries en de wasmachine?”

Dit weekend kregen we een nieuwe zilverspar: geen Koreaanse maar een Spaanse.
Iets hoger dan een meter, een mooie, volle boom.  Gerard had achter in de tuin ruimte gemaakt, daarvoor had hij een hortensia en vlinderstruik verplaatst.
Houthakker Gradus staat weer tevreden onder de boom, helemaal op z’n plek; hij lijkt ineens een stuk groter!
Onder die oude grote boom zag je hem haast niet, maar nu staat hij weer prominent op zijn post.
Met z’n bijl en z’n korfje.
Als we er niet een filmpje van hadden, zou je denken dat ‘de kaboutertjes’ de oude boom hadden geveld, maar wij geloven niet meer in Sinterklaas, dus ook niet in kaboutertjes.

Net als Gradus krijgt deze boom een tweede kans: hij heeft namelijk met kerst 2023 dienst gedaan als kerstboom.
De kluit zat er nog aan en de groei zit er ook nog wel in, maar de vorige eigenaar wilde hem kwijt.
“Wat moet ik met die olle bome, stiet allent maor in de weg.”
Hij heeft dus een nieuw thuis gevonden in onze tuin, waar wij én Gradus hem zullen koesteren.
Zo groot als zijn voorganger zal hij niet worden; Spaanse zilversparren worden ongeveer 2 en een halve meter groot.
Groot genoeg.
Dan kun je er ook nog gewoon bij om lampjes in te hangen met kerst.
De boom weet al hoe dat is: hij heeft immers eind vorig jaar al geoefend.

Op het blog omgezaagd dat ik schreef in maart zie je nog wat foto’s van de oude boom en hoe nietig Gradus daaronder lijkt.

*Geen idee waarom Gradus werd ontvoerd uit Aalten?
Dat lees je in ‘Een nieuwe sprookje: Gradus van de Lansbulten‘.