Vrijdagmiddag ging ik lunchen met ex-collega Gineke: zij reserveerde een tafeltje bij Moeke Vaatstra. Als je weet dat de mensen uit onze regio niet naar Groningen gaan, maar in Roden komen om te winkelen omdat de verkeerssituatie rondom Groningen zo beroerd is, dan snap je wel dat ik op de fiets naar Groningen ging.  Ik wist alleen niet zo goed hoe ik moest fietsen, want mijn werkplek bevindt zich in Zuid Groningen: ik fiets nooit meer in de stad.

Ik zette mijn telefoon vast op mijn stuur en vroeg meneer Google of hij mij op de fiets naar Groningen/Gineke wilde navigeren. In Peizermade stuurde hij mij het fietspad naar het Stadspark op. Jaren geleden had ik besloten om daar nooit meer langs te fietsen omdat het een heel slecht fietswegdek was, maar tot mijn grote verrassing was het pad opnieuw geasfalteerd.
Ik was vergeten hoe mooi het daar is. Daar komt bij dat dit de mooiste tijd van het jaar is; bomen en struiken zitten vol in het blad en bijna alles staat in bloei.

Eenmaal in de stad was het gedaan met het genieten. Wat een ontzettende drukte op het fietspad! Met groepen van meer dan 10 mensen sta je te wachten bij de stoplichten op een kruispunt; als het lichtje groen wordt weet je niet wat je ziet. Van alle kanten fietst men het kruispunt op! Officieel heb je voorrang als je van rechts komt, maar brutalen hebben de halve wereld en de grootste bek! Ik liet iedereen maar eerst voorgaan,  maar werd alsnog bijna van de sokken gereden door twee pubers die eigenlijk al rood licht hadden; in hun vliegende haast crossten ze op het nippertje voor mij langs.

Bij Moeke Vaatstra was het weer als vanouds.
We zaten in de schaduw van de grote bomen op het terras en genoten van een lichte lunch.
Zij een glas melk, ik een glas wijn.
Er waren weer gespreksonderwerpen genoeg.
Gineke is al een tijdje met pensioen en we zien elkaar niet maandelijks, dus er moet van alles worden uitgewisseld.
We constateerden dat de tijd zo snel gaat nu we ouder worden.
En dat we steeds vaker terugdenken aan vroeger en aan wat er toen vanzelfsprekend allemaal was en nu niet meer.
Het deed mij denken aan dat nummer van Simone Kleinsma; hierbij een link naar een blog over dat liedje:  De seizoenen komen terug, de jaren niet.

Op terugweg werd ik overvallen door een bui, waarvan Buienradar mij had beloofd dat die pas een uur later zou vallen.
In mijn fietstas zit tegenwoordig zo’n handige regencape van de IKEA.
Unisex.
One size, fits all.
Met zo’n zakje op je buik waar je de cape helemaal in kunt vouwen.
Toen Gineke appte of ik wel droog overgekomen was heb ik geantwoord: “Het is dat ik al verkering heb, want anders wou ik er niet mee over straat.”