8 juni: Eén mens met pit….

“……en nu is het vrijdagmiddag.”
Ze slikte haar tranen weg toen ze het zei.

Dat was gisteren, vrijdagmiddag 7 juni.
We hadden in een ontroerende dienst afscheid genomen van Geert Weistra.
Betrokken PKN-gemeentelid, voormalig koster van onze gemeente en werkzaam voor ‘de Laatste Eer’, begrafenis- en crematievereniging in Roden. Hij was ook beheerder van de aula aan de Borglaan.
We waren in gesprek met een collega van hem van Monuta.
Ze vertelde dat ze een aantal weken geleden nog heel druk waren geweest met een aantal begrafenissen in Roden en toen dat achter de rug was had ze tegen Geert gezegd: “Eigenlijk vind ik het nu wel tijd voor een vrijdagmiddag-borrel”. Dat had Geert ook een goed idee gevonden, “maar de rosé heb ik niet koud staan, dus dat doen we een volgende keer op vrijdagmiddag.”
Ze hadden elkaar daarna niet meer gesproken.
“En nu is het vrijdagmiddag. Ik schrok er gewoon van toen ik zag dat de uitvaart op vrijdagmiddag was.”

We kunnen ons niet voorstellen dat Geert er niet meer is.
En ja, we wisten dat hij ziek was, maar Geert was iemand die er altijd weer bovenop kwam en altijd positief was over zijn kansen.
Hij stond ook altijd aan als het ging om zijn werk voor ‘de Laatste Eer’; Geert kon je altijd bellen, die nam ook altijd op.
Strikje om, jasje aan en daar stond Geert weer: een aimabele, innemende man en een geweldige gastheer.

Hij zal ontzettend gemis worden.
Dominee Sybrand van Dijk verwoordde het zo aan het einde van zijn overdenking:
‘En weer is er ‘een leven voor’ en ‘een leven na’ een keerpunt, waarna je je leven opnieuw moet uitvinden.
Wie ben ik? Hoe gaan we nu verder?’
Maar hij stak Didy en haar familie een hart onder de riem met de woorden: ‘Het leven is sterker dan alle tegenslag. Het is de liefde die je draagt, al ervaar je nu dat de liefde van je leven hier een halt houdt. In de kerk moeten wij het hebben over God om tegen elkaar te kunnen zeggen: “Er is een draagkracht die geduldig is totdat jij je weg weer hebt gevonden.”
Hij verwees daarbij naar de tekst die op de rouwkaart stond:

Tel je zegeningen.
Tel de dagen niet, zorg dat de dagen tellen.

Vriendin Ilse benoemde in haar afscheidswoord Geerts opmerkelijke veerkracht.
Dat hij het leven vierde.
Dierbare herinneringen benoemde ze en ze gaf daarmee een inkijkje in een intense vriendschap. Ze besloot haar verhaal met een veelzeggend beeld: “Veel mensen zullen je leven binnen lopen en er ook weer uit lopen, maar alleen echte vrienden laten voetstappen in je hart achter.”

Dit blog sluit ik af met het gedicht dat werd voorgelezen in dankdienst dat zo goed past bij alles waar Geert voor stond:

Eén brandende pit 
verdrijft het duister.
Eén kleine vlam
verlicht de nacht. 

Eén warm gebaar, 
slechts één liefdevol woord…
en hoop vlamt op,
het leven krijgt kleur.

Eén mens met pit
kan het verschil maken
tussen donker en licht. 

En dat kan eigenlijk iedereen: geef licht met je pit!
Het is simpel en het kan elke dag.
Ook zonder strikje en jasje.