Voor ons staat een jongetje van een jaar of zes.
“Zo!  Wat heb jij een mooie schoenen aan!” zegt Gerard terwijl hij wijst naar twee stevige beentjes waar klompen aan zitten.
“Ja. Want ik ben boer.”
Natuurlijk.
Het is Familiedag Waninge en dan kijk je echt niet op van dit soort opmerkingen: het springkussen voor de kinderen is dit jaar dan ook ‘een dikke trekker’.

Er waren wel wat afmeldingen,  maar al met al waren we toch met meer dan 80 man.  We waren te gast bij Roelof en Ali. Zij wonen op de plek waar vader en moeder Waninge altijd hebben gewoond.  “Eigenlijk zouden we ieder jaar hier familiedag moeten hebben”  merkte Ali bij de koffie al op “dan worden het erf en de schuren tenminste ook een keer flink schoongemaakt. ”

Maar als alles eenmaal schoongemaakt en dag is goed voorbereid is hoef je verder niet zo veel meer te doen.
Ieder gezin neemt zijn eigen stoelen, brood, koffie en drinken mee en vanaf 10.30 uur druppelen de familieleden binnen.
Je loopt even bij de groepjes langs, begroet de aanwezigen of je roept één keer heel hard ‘MOI ALLEMAOL!’ en dan is het ook goed.
Zitten, praten, volleyballen, spelen: uren gaan op die manier voorbij.
Midden in een potje klaverjassen met vier schoonzussen wordt Ali door Roelof opgehaald: er moet iets georganiseerd worden.
“O ja. De plicht roept, dames” en weg was ze. Maar dan is er altijd wel weer een andere schoonzus die de kaarten van Ali overneemt.
Een van de schone zussen dronk trouwens Bar le Duc – rood.
Bestaat dat dan? Nee. En in dat koffiebekertje zat ook geen koffie.

Van Roelof kregen we allemaal een papiertje met een nummer en dat was gelijk het nummer van de groep waarmee je pad ging.
Zo krijg je een mooie mengeling van broers, zussen, neven, nichten en achterneven en achternichten, want de familie dijt nog steeds uit: er zijn al kinderen van neven die gaan samenwonen en de naam van die verkering moet je dan eigenlijk ook weten….maar niemand schaamt zich er voor dat je niet ieders naam weet; nu was er weer een neef met een Zweedse vriendin!
De familie maakte in groepjes een mooie wandeling, zocht ondertussen letters bij elkaar voor ‘het woord’, (MPIZAJEDKERN, weet jij het woord?*) ging boogschieten, doelschieten en moeilijke vragen beantwoorden. “Hai jong. Moe’k ok nog naodenken; ’t is mien vrije dag…”
Van te voren maakten sommige mannen zich wat zorgen of er onderweg wel genoeg te drinken zou zijn; gelukkig zitten er zakken in een spijkerbroek.
Natuurlijk werd er ook een groepsfoto gemaakt: Lianne stond op een picknicktafel en maakte een selfie met de groep achter zich.
Toen was men even vergeten dat er nog 15 mensen op het volleybalveld stonden.
Maken we dan een nieuwe foto? Welnee. Wat een gedoe….

Rond vijf uur werd er een Chinees buffet gebracht en toen daalde er even een weldadige rust neer op het erf van de familie Waninge. Al etend brachten we met z’n allen het Drentse spreekwoord ‘As katten moest dan mouwt ze niet‘ in de praktijk.

Dit was de 35e familiedag Waninge, een traditie waar we mee begonnen in 1988.
Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

* perzikmandje