24 juni: Roze zaterdag.

Eergisteren was het roze zaterdag.
In de weekend-krant was een hele bijlage gewijd aan dit fenomeen.
Het ging over een vrouwencafé in de jaren ’60, over drag-queens en over acceptatie van lhbtiq+personen.
Op de laatste pagina van die bijlage stond een verhaal van een man wiens broer van 19 was verongelukt toen hij zelf 15 was.
Hij zag het verdriet van zijn ouders en nam zich voor om het zijn ouders zoveel mogelijk naar de zin te maken.
Hij werd verliefd op een jongen uit zijn klas, maar dat kon hij zijn ouders niet vertellen.
Hij trouwde met een meisje waar hij het goed mee kon vinden, kreeg twee dochters en leefde zijn leven waar zijn ouders erg blij mee waren.

Maar.
Rond zijn 40e ging het knagen en vertelde hij zijn gezin dat hij liever met een man wilde samenwonen.
In het artikel werd niet eens zo uitgebreid beschreven wat de gevolgen daarvan waren, maar dat laat zich raden.
Dat zijn ouders toen al overleden waren hielp wel bij het uit de kast komen.

Gistermorgen in de PKN-viering in de Catharinakerk vertelde dominee Sybrand van Dijk een soortgelijk verhaal over een man die al meer dan 40 jaar getrouwd was, kleinkinderen gehad en op training op zijn werk de vraag had gekregen: “Wat houd jij voor iedereen verborgen?”
Toen hij daarover na was gaan denken had hij de knoop doorgehakt en zijn vrouw opgebiecht dat hij verliefd was geworden op een mannelijke collega.

Over de kerkdienst had de voorganger van te voren geschreven dat het in de viering zou gaan over de stelling ‘Wie rechtvaardig wil zijn zal storm over zich afroepen.’
Als je iets helemaal anders wilt gaan doen, zal iedereen daar wat van vinden en dat zal niet gemakkelijk zijn.
Alles bij het oude houden is dan eenvoudiger.

Hoe reageren wij als we horen dat iemand een geslachtsverandering wil ondergaan?
Als iemand besluit om het roer om te gooien, zijn baan op te zeggen en in een derde-wereldland ontwikkelingswerk gaat doen?
Wat doe je zelf?
Wat doe je of zeg je niet omdat het anders zo’n gedoe is? Ben je bang voor de storm of volg je je hart.

Soms brengt een kerkdienst me niet wat ik er van verwachtte.
Vanmorgen zat mijn hoofd nog te vol met de drukte van de vrijdag en de zaterdag.
Het zingen was bijvoorbeeld geen onverdeeld genoegen: onbekende liederen en niet zo mijn smaak.
Kan gebeuren.

Liefde geven, liefde ontvangen….

Verder zat er een spelfout in een couplet van een lied dat we zongen:
God verhoede dat er iemand in de liefde wordt gekrengt, 
ware liefde oordeelt niemand, maar aanvaardt haar als geschenk. 
Van zo’n foutje schiet ik in de lach; het moet toch echt ‘gekrenkt’ zijn….
Maar dit gemuggezift valt natuurlijk onder het hoofdstuk ‘beroepsdeformatie’, want de woorden die we zongen zijn prachtig.