Zaterdag, het was die dag 24 graden, gingen we eens uitproberen wat er waar was van het verhaal dat de gasten op het Timmerholt gratis mogen zwemmen in het openluchtzwembad ‘de Boskamp‘ in Westerbork.
Het was helemaal waar.
We meldden ons bij de balie van ons park, waar we twee toegangskaartjes kregen.
Eerst fietsten we een rondje in het mooie weer (Eursinge, Holthe, Makkum, Lieving) en daarna zetten we onze fietsen op slot bij het zwembad.
Het was weer net als vroeger.
Het zwempak alvast aan onder de kleren.
De grote handdoek die eigenlijk net iets te kort is, waardoor óf je hoofd óf je voeten in het gras liggen. 
Drinken mee in een koeltasje en lectuur om te lezen tijdens het zonnebaden.
Het ‘mannengedoe’ op de duikplank; sinds de jaren ’70 is er nog niks veranderd.
Alsof je naar een apenrots zit te kijken….. al zwemmend, dobberend, drijvend en kijkend heb ik me prima vermaakt.
We haalden herinnering op aan vroeger toen wij als kinderen naar ‘het Bosbad’ in Hoogersmilde gingen.
Stond je met je kwartje dat je van je moeder meekreeg twijfelend voor het loket bij Altina.
Een Ola Raket kostte een kwartje, maar een snoepketting (met van die bleke snoepjes met een gat aan een elastiekje) en een dropveter waren samen ook 25 cent.
Ingewikkelde keuzes voor een kind van 8.
Nu kochten we allebei een Cornetto als ‘ijsje tot besluit’.
Wat een leuke middag!
Willem
Mijn allereerste inspectieklusje was bij dit zwembad, in de zomer van 1970. Het zwembad was onder directievoering van de Heidemij gebouwd en in de eerste zomer waren er problemen met de 1-m-duikplank. Omdat ik in het weekeinde naar mijn vader in Westerbork ging kreeg ik van mijn werkgever het verzoek om te kijken wat het probleem precies was. De uitkomst was dat de wapening in de drukzone lag en niet zoals behoort in de trekzone, waardoor er een joekel van een scheur optrad. Een uitvoeringsfout dus en de aannemer was verantwoordelijk voor de reparatie ervan.
Op de foto heb ik het niet kunnen zien, te vaag bij uitvergroten, maar er is destijds een extra steun gemaakt onder het overstekende deel, waardoor er geen ’trekwapening’ meer nodig was.
De 3 m-springtoren stond binnen het bureau bekend als Model Olthof, genoemd naar de architect. Het ‘afwisselende’ aan het uittekenen en berekenen van zwembaden was dat elke architect zijn eigen model springtorens en badmeesterspost had. Voor de rest waren de zwembaden vergaand gestandaardiseerd. Na 3 jaar heb ik het daar dan ook voor gezien gehouden. Ik kon de openluchtzwembaden wel dromen.