“Vanmorgen doe ik het anders dan anders, ik wijk af van de orde van dienst die we op andere zondagen volgen.”
Dat zei Geertje van der Meer, onze pastoraal werker ouderen, die vanmorgen voor het eerst voorging in Op de Helte.
Ze had gekozen voor het thema ‘schuld’ en liet ons vanmorgen als gemeente een schuldbelijdenis uitspreken.
Vroeger in de kerkdiensten in Hoogersmilde hoorden we die iedere zondag, evenals de tien geboden.
In onze moderne liturgie heeft die traditionele schuldbelijdenis zijn vaste plaats verloren en wordt bij de verschillende andere onderdelen (zoals gebeden) soms wel genoemd.
In de katholieke kerk, waar Geertje ook af en toe kerkt omdat veel vrienden/familieleden katholiek zijn, is de schuldbelijdenis wel vast onderdeel van de orde van dienst.
“Ik schiet altijd vol bij de woorden ‘Mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld…” vertelde ze.

We kennen allemaal het schuldgevoel dat mensen nu eenmaal hebben.
Te veel vlees eten bij de barbecue, te weinig bewegen….. ik hoef het vast niet uit te leggen.
Maar in deze viering ging het om wat anders.
Geertje legde in haar overdenking heel duidelijk uit waar het probleem zit:

Wij mensen zijn heel goed in het afschuiven van de schuld.
We geven de migranten de schuld van onze problemen.
Of we verwijten het de media/de journalisten.
Je hoeft maar terug te kijken naar het eerste openbare debat van onze nieuwe regering en je weet precies hoe het tegenwoordig in onze maatschappij gaat: de ander doet het fout, de ander ziet het verkeerd, de ander heeft het gedaan.
Maar bij schuld gaat het er volgens Geertje om dat je niet naar de ander wijst, maar naar jezelf.
Een klein stukje uit haar verhaal:

We moeten iets doen met schuld of vermeende schuld als je dat in weg zit, anders kom je als mens geen steek verder.
We moeten ons van onze schuld bewust worden en aanvoelen waarin we de ander of onszelf te kort doen.
Die schuld moeten we erkennen door excuses te maken, door mensen uitleg te geven, te vragen, door iets proberen heel te maken.
Alleen dan kun je vrij staan tegenover andere mensen en tegenover God; dan kunnen we ons met elkaar verbinden, kunnen we verder. Constructief omgaan met schuldgevoel: je verstopt je niet, je moffelt het niet weg, je neemt de verantwoordelijkheid en grijpt het aan als uitdaging om het leven beter te maken en daarmee de samenleving.

Gerards buurman zei vanmorgen na de preek tegen hem: “Ik heb in mijn leven heel wat preken gehoord waar ik na een uur al niks meer van kon navertellen, maar deze zal ik onthouden.”
Ik ook.

Benieuwd naar Geertjes hele verhaal?
Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.