Op de lagere school in Hoogersmilde kregen we in de zesde klas, ons laatste jaar, les van meester Kooi.
Dat was niet zo’n aardige meester.
Hij was streng en onberekenbaar.
Als hij vond dat je je vak niet netjes had opgeruimd werd de inhoud daarvan zonder pardon onder het bord uitgestort en moest je het uitzoeken en je vak weer netjes inrichten.
Ik was een sloddervos; zo noemde meester mij soms ook.
Geknoei in mijn schriften, ezelsoren in mijn boeken en inktvlekken op mijn handen.
Zucht.
De inhoud van mijn vak lag regelmatig verspreid onder het bord en op mijn rapport had ik nooit een 8 voor netheid; een 7 was het hoogst haalbare.
Maar het was niet allemaal kommer en kwel, hoor.
Meester Kooi hield van muziek en ik mocht mijn gitaar meenemen naar school om met de klas te zingen.
Geschiedenis was mijn lievelingsvak en hij kon mooi vertellen.
En hij hield van aanschouwelijk onderwijs, dus wij liepen soms de natuur in om bladeren, boomvruchten, bloemen en onkruid te plukken, waarvan we dan eenmaal terug in de klas de naam van probeerden op te zoeken.
Zo weet ik nog steeds hoe Blauwe Hondsdraf er uit ziet. En de Smalle en de Breede Weegbree.
Afbeelding: Wikipedia
Wat ik ook nog weet is wat hij vertelde over wollegras.
Dat was een plantje dat niet veel voorkwam, dat groeide alleen maar in moerasachtige gebieden.
Bij een vennetje in het bos in Hoogersmilde ontdekten we met de hele klas van die witte pluimpjes en meester vertelde dat dat wollegras was. Wordt ook veenpluis genoemd.
Dat wollegras zeldzaam was in Nederland en dat de mensen vroeger dachten dat het dwaallichtjes waren, kleine witte wieven.
Toen we tijdens onze ‘Happen en Trappen‘ dag bij Gasteren door een veenachtig gebied fietsten zag ik ineens een heleboel wollegras!
Dan moet ik even van de fiets af.
En heb ik meester Kooi weer in mijn hoofd met zijn aanschouwelijk onderwijs.
Het plantje heeft eigenlijk Eriophorum, een geslacht uit de cypergrassenfamilie en het komt alleen maar voor op het het noordelijk halfrond.
De naam is afgeleid van het Grieks: erion=wol en pherein= dragen, dus het is een woldragende plant.
Willem
Schoolmeesters en -juffen. Iedereen heeft wel op een of andere manier er herinneringen aan. De schoolmeester waar ik slechtste herinneringen aan heb is die welke ik in klas 3 en 4 had op de lagere school. Extra ramp was wel dat er uitgerekend in die tijd het begin van het schooljaar van 1 mei verplaatst werd naar 1 september. Bij die man heb ik dus ook nog eens een verlengd schooljaar gehad.
Waarom zulke slechte herinneringen? Ik heb nooit dat vermaledijde rechtopstaand koordschrift onder de knie gekregen en moest elke avond nablijven om extra schrijfwerk te doen. Wij fietsten altijd met een hele groep kinderen van Bruntinge naar Westerbork en vv om naar school te kunnen, maar in de tijd dat ik bij die meester zat, heb ik vrijwel dagelijks alleen van Westerbork naar Bruntinge gefietst. En het schrijven werd er echt niet beter op; mijn motoriek was gewoon niet geschikt voor koordschrift; rechtopstaand of hellend.
Buiten dat; hij was ook het type onderwijzer dat het zonde vond van dat er tijd besteed werd aan vakken die niet bijdroegen aan het vermeerderen van kennis. In een verloren minuutje kon je nog wel even (klassikaal) de tafels opzeggen of de jaartallen opdreunen. De enige ontspanning die zijn goedkeuring wegdragen kon was dat er het wekelijkse psalmversje klassikaal gezongen werd.
Tot zover mijn schoolfrustraties.
Jouw Meester Kooi mag dan gemengde herinneringen achtergelaten hebben bij jou, maar daar zitten ook plezierige bij.
Wat ik me wel even afvroeg was of veenpluis en wollegras wel een en hetzelfde gewas is. Ik meen me te herinneren, -van een andere onderwijzer dan hiervoor beschreven-, dat het twee verschillende dingen zijn, maar vraag me niet wat die verschillen waren. Wij noemden het allemaal veenpluis en de naam wollegras heb ik pas later geleerd. Maar de lagere school heb ik ook al meer dan 65 achter me liggen, dus echt druk kan ik me er niet meer om maken. Toch ga ik het even opzoeken op wiki; dat wel.