16 augustus: Gastblog Lienne – Vergeven (2)

Dit is het tweede deel van Lienne’s gastblog.
Het eerste deel werd gepubliceerd op 9 augustus; hierbij een link naar dat blog

Langzaamaan kon ik weer opbouwen met een hele nieuwe kijk op het leven. Ik vond de liefde van mijn leven, kreeg daar een prachtige stiefdochter bij, en nog wat beestjes (3 katten en 1 hond). Ik kreeg de ruimte om aan mijn kinder-/jeugddroom te werken en leerde mijzelf volledig accepteren voor wie ik ben én voor wie ik was.  Ik ben zo enorm dankbaar voor alles wat ik nu in mijn leven heb.  Dit alles had ik niet gehad als hij op die bewuste dag, geen ongeluk veroorzaakt had.

Naast die overweldigende dankbaarheid is er nog iets waardoor ik deze man kon vergeven. Zijn leven is gelopen zoals het is gelopen. Hij heeft zijn eigen rollercoaster gehad. Eén waardoor hij uiteindelijk met drugs in zijn systeem in de auto stapte. Wat daar precies aan vooraf is gegaan weet alleen hij, maar het was voor hem erg genoeg om zijn toevlucht in drugs te zoeken, en nergens anders te kunnen slapen dan in de auto van een ander.

Als dit ongeluk in mijn leven ‘de bedoeling’ was, dan was dat in zijn leven waarschijnlijk ook de bedoeling. Dan was dit een katalysator-moment voor ons beiden om dingen anders te gaan doen. Een grote reset knop voor twee kleine wezens in dit universum, waarin blijkbaar geloof dat er een ‘bedoeling’ is. Door wie of wat dat ook is bepaald.

Twee jaar geleden heeft deze man mij gevraagd of ik met hem in gesprek wilde gaan in een herstelbemiddelingsgesprek. Dat wilde ik graag want als ik hem heb vergeven, maar hij weet dat niet, dan heeft de vergiffenis maar 50% effect, of misschien wel minder.
Tijdens het gesprek vroeg hij aan mij wat hij kon doen om zijn daden recht te zetten. Ik heb hem toen gezegd dat ik niets anders wil dan dat hij zijn leven op de rit krijgt en de beste vader voor zijn kinderen gaat zijn die hij zou kunnen zijn. Zo zouden zijn kinderen niet in dezelfde rollercoaster stappen als waar hij net uit stapte. Daarna heb ik hem vergiffenis gegeven.

Aan de man kon ik zien dat mijn vergeving voor hem betekende dat hij ruimte had om zijn leven te veranderen en er samen met de reclassering er iets positiefs van te gaan maken.

Het mooie van het uitspreken van oprechte vergiffenis is, vind ik, dat er daarna 2 harten zo enorm veel lichter zijn. Zo veel lichter dat er meer ruimte is voor liefde en groei. Wrok, boosheid en haat nemen namelijk een heleboel ruimte in maar brengen je nergens.

Het ongeluk is nu 5 jaar geleden, het herstelbemiddelingsgesprek nu 2,5 jaar. Ik denk af en toe nog aan deze man en dan vraag ik mij af hoe het nu met hem is en hoe het gaat met zijn kinderen. Ik denk niet dat ik het ooit te weten zal komen, ook niet dat dat nodig is.

Mijn leven gaat inmiddels vooruit, en ik ben plannen aan het maken om mijn kinder-/jeugddroom te vervullen: ik ga 1 april 2025 van mijn huis naar Santiago de Compostela lopen. Als je daar meer over wilt lezen kun je naar www.kopopdetocht.blog

Meer weten over Niet Aangeboren Hersenletsel?
Hierbij een link naar de website van ‘de Hersenstichting‘.