Als het gaat schemeren vliegen er bij ons achter het huis altijd een paar vleermuizen.
Kleintjes.
Fascinerend vind ik ze; als we ’s avonds buiten zitten zien we ze fladderen.
Ook wel een beetje griezelig……. vrienden lieten laatst foto’s zien van een vleermuis die per ongeluk in hun slaapkamer was gekomen en daar aan het plafond hing. Brrrr.
Maar ik had zo’n beestje nog nooit in het echt gezien.
Daar kwam donderdagmiddag verandering in.
Die middag had ik ‘Catharinakerk-gids-dienst’ en ik was sleutelbewaarder: dan moet je de deuren openen, opstarten en ook weer afsluiten.
Toen ik met de kolossale sleutel de grote voordeur van de kerk opende, zag ik iets in het gras liggen.
Een klein, dood vleermuisje.
Wat een prachtig diertje…..
Ik maakte een foto van hoe hij in het gras lag (rechts) en haalde iets van een papiertje van binnen; het werd een wit, rond koffiefilter voor het grote koffiezetapparaat van de kerk. Daarmee draaide ik hem om waardoor de vleugeltjes uitgespreid werden.
Kijk nou hoe bijzonder!
Als je op de afbeeldingen klikt komen ze groter in beeld.
De oortjes waren als papier zo dun, het lijfje was zacht en harig als van een hondje en de pootjes leken op die van een vogeltje; het had geen veren maar een soort ‘vlieghuid’, opgespannen tussen zijn voor- en achterpootjes en zijn staart.
Fascinerend, ik zei het al.
Maar ik kon natuurlijk niet met het vleermuisje in een koffiefilter uit het kastje van de koster in mijn handen blijven staan.
“Moet in de groene container” zei één van de omstanders gedecideerd.
Maar die hebben we daar niet bij de kerk…..
“Ik neem hem wel mee, ik werk er thuis wel mee af” en vervolgens werd het koffiefilter als een soort lijkwade om het beestje heengevouwen en verdween het geheel in een fietstas.
Toen waren de eerste gasten er ook al.
“Welkom! Mag ik u een pepermuntje aanbieden?”
“Jazeker; als ik maar niet naar een preek hoef te luisteren……vroeger duurden die altijd langer dan zuigen op één pepermuntje!”
En zo was mijn middagje ’toeristendienst’ al weer begonnen: het leukste vrijwilligerswerk dat er is.
Petra
Ergens boven mij woont (nog niet zo lang) een jonge vrouw met kindje… Surinaams/Indiaas, denk ik. In elk geval werd er een aantal maanden geleden bij mij aangebeld door haar vader, hij was moeilijk te verstaan en ze waren volslagen in paniek: er stond een ruw-houten plank in haar halletje tegen de muur en daar zat zo’n mini-vleermuis aan vastgeklampt. Door de balkondeur naar binnen gekomen, leek het.
Zij stond, kind op de arm, veilig achter de glazen deur van de woonkamer en Pa danste eromheen. Doodsbang om gebeten te worden, kreeg ik de indruk.
Ik pakte de plank beet en zette die in het trappenhuis: een verplaatsing van helemaal anderhalve meter. Even later ging het beestje op de wieken, nadien zag ik hem hangen achter een buis in het souterrain, daar heb ik het raam opengezet en een dag later was hij weg. Leuke belevenis voor mij, maar voor hen een traumatische ervaring!