Maand: september 2024 Pagina 1 van 3

Vrijdag de 27e had ik de jaarlijkse BRUS-dag met mijn broer.
Vorig jaar deden we samen de stad Deventer aan, dit jaar bezochten we twee interessante plaatsen in de provincie Groningen.
Eerst dronken Henk en ik samen met Gerard koffie aan onze keukentafel en daarna vertrokken we naar ons eerste doel: het klooster in Ter Apel.
Daar was ik al eens eerder geweest met schoonzus Ali (zie Aaltjedag); voor meer informatie daarover verwijs ik dan ook naar dat blog.
Deze keer was het veel drukker dan toen met Ali, want het was slecht weer en bruidsparen die vrijdag trouwden kozen kennelijk voor ‘het

Uitzicht op de kanunnikenkerk vanaf het doksaal

klooster’ als alternatieve locatie om foto’s te maken.
Twee bruidsparen maar liefst waren er die morgen en ze liepen ons danig in de weg; stonden met een hele groep in de kruisgang te tetteren, zodat we het klankbeeld niet hoorden, stonden in de sacristrie te overleggen waar ze moesten staan, zaten met hun satijnen jurk in de priesterzetels in de kanunikkenkerk en blokkeerden de toegangsdeur naar de kruidentuin.
En een bruidspaar en één fotograaf is het probleem natuurlijk niet, maar er zwermden hele groepen opgedirkte bruiloftsgasten omheen.
Zucht.
Wij gingen eerst maar naar boven en hebben uiteindelijk alles goed kunnen bekijken.
Toen we de laatste ruimte van de rondgang, de refter, verlieten kwam ons op weg naar de uitgang een derde bruidspaar met entourage tegemoet.
Maar wij konden gelukkig weg.

Op naar doel 2: Museum Helmantel in Westeremden.
Henk Helmantel is een Nederlands kunstschilder; in zijn werk én in zijn dagelijks leven staat het christendom centraal.
Voor meer informatie over Henk én over het museum hierbij alvast een link naar zijn website: Museum Helmantel.
Het is gevestigd in de Weem, een middeleeuwse pastorieboerderij in het oude wierdedorp Westeremden. Helmantel werd in 1967 eigenaar van het pand, een villa voor de dominee die in 1914 was gebouwd.
In de tuin ontdekte hij de fundering van de oude, middeleeuwse pastorie, in Groningen een weem genoemd en Henk en zijn vrouw besloten om deze oude pastorie weer op te bouwen. Dat gebeurde tussen 1974 en 1981.
Het is werkelijk betoverend mooi daar in Noord Groningen.
Ook al zou je helemaal niet houden van zijn schilderijen, dan is een bezoek aan Weem alleen al een aanrader vanwege de plek en de entourage.

Maar die schilderijen zijn natuurlijk ook prachtig.
Stuk voor stuk.
Je moet er heel dichtbij gaan staan om de penseelstreken te kunnen zien, anders zou je denken dat het een foto is.
Als voorbeeld hieronder het schilderij van een druiventrosje, met een uitgelicht detail.
Dan denk je toch dat je die druiven zo op kunt eten?

Aan het einde van de rondgang kregen we een kop thee/koffie van een vrijwilligster, waar we een gezellig praatje mee aanknoopten.
En daar kwam zo ineens de meester zelf voorbij.
Vale spijkerbroek, zijn haar en baard verward en alle kanten op.
“Ja, ook goedemiddag” en weg was hij weer.

Ga daar eens heen en laat je ook verrassen!
Door de weem, de schilderijen en misschien wel door Henk himself.

Gistermorgen gingen Gerard en ik onze coronaprik halen.
In voorgaande jaren moest dat altijd in Groningen in van die grote hallen met rijen mensen en kleine hokjes, dit jaar kregen we een uitnodiging van het Ministerie van Volksgezondheid dat we ons konden melden in het dorpshuis in Nieuw Roden.
We gingen op de fiets.
Goed dat we een helm op hadden, want het regende eikels.
Echt waar.
Bij het dorpshuis troffen we geen parkeerwachters aan.
Het was rustig en we zetten onze fiets onder het afdakje bij de voordeur en werden na die deur hartelijk welkom geheten door een mevrouw van de GGD. Ze controleerde of we het formulier hadden ingevuld (ja) en of we hadden gedacht aan onze identificatie (ja) en toen mochten we doorlopen naar de inschrijfbalie.
Het leek op een stembureau bij de verkiezingen.
Er zaten twee mensen met een laptop en een afvinklijstje aan een lange tafel, die beiden hetzelfde deden: formulier en ID controleren en een aantal vragen stellen.
Eén van de twee was er die ochtend kennelijk voor het eerst, want als je door hem werd geholpen duurde het heel lang.
Toen de rij wachtenden tot bij de voordeur gegroeid was werd er in allerijl een derde laptop met bijbehorende GGD’er bijgezet.

Eenmaal voorbij de controle mocht je naar een volgende zaal lopen waar 4 lange rijen stoelen stonden opgesteld.
“Wilt u links of rechts worden geprikt?”
Links natuurlijk, want ik ben rechts.
“U mag achter die meneer gaan zitten”.
Dan zit je achter een meneer alsof je in een trein zit.
De meneer die achter mij kwam zitten was Gerard.
Je hoefde niet meer op te staan van je stoel: er kwam een medewerkster van de GGD op een verrijdbare kruk aan links-prik-kant bij de rij langs, zette een prik, deed er een pleistertje op en rolde naar de volgende ontblote bovenarm.
Na een kwartiertje mocht je opstaan en de zaal via een zijdeur verlaten.
Logistiek zat het perfect in elkaar.

Kennelijk had het ministerie de uitnodigingen op volgorde van postcode verstuurd, want waar je in Groningen wat ongemakkelijk tussen allemaal vreemden staat kwamen hier nogal wat bekenden, vooral buren, binnendruppelen.
En dan wordt het natuurlijk al gauw gezellig.
‘Moi! Bi’j hier ok!”
Er viel weer genoeg te genieten.
Een man, geboren in 1933, werd begeleid door zijn zoon uit Baarn, geboren in 1966 (dat wordt ook gewoon door de zaal heengetoeterd) die zijn ‘pap’ liefdevol door de procedure heen loodste.
Toen pap even opstond dacht de zoon dat hij weg wilde lopen “nee pap, je moet gewoon blijven zitten”, maar de oude heer wilde alleen even zijn jas aan doen, want het was wat koud.
Een oudere mevrouw kwam opgewekt de ruimte binnen met een langharige jongeman.
“Ja ik heb mien kleinzeune metnummen, die zörgt goed veur mij!”.

We wachtten het kwartiertje lijdzaam af, riepen nog wat over ‘het weer en de eikels’ naar een aantal buurtgenoten op andere plekken in de trein en fietsen na deze enerverende gebeurtenis weer naar huis.
Nooit weer naar Groningen voor zoiets.

Toen we terugkwamen van onze zomervakantie was het zomaar herfst.
De cantorij had al een maand gerepeteerd, de Holy Stitch-wichter hadden al een bijeenkomst gehad en op mijn werk was het na de ‘Hé-wat-leuk-dat-je-terug-bent-hoe-was-het’-dag business as usual.
We vielen op de dag van onze terugkomst midden in het Rodermarktgebeuren en daarna ging het gewone leven weer zijn gang.
Op de Rodermarkt kwamen we trouwens onze PKN-kerk nog tegen!
Er stond een ‘event-shelter’ (zie afbeelding) waar een bankstel in stond waar je even kon zitten en er stond een sta-tafel met een rad van avontuur.
Niet met prijzen, maar met gespreksonderwerpen!
Je kon (gratis) aan het rad draaien en over het onderwerp waar het dan stil bleef staan kon je een gesprekje voeren met iemand van de kerk.
Bij mij bleef het rad staan bij ‘geluk’, bij Gerard bij ‘luiheid’ 😉
Wij voerden een leuk gesprek met Tineke en vonden het geweldig dat ‘we’ als kerk op de Rodermarkt vertegenwoordigd waren.
Ook het idee om dat met een shelter te doen sprak ons wel aan.
Als je het woord ‘shelter’ opzoek in het woordenboek tref je deze synoniemen aan:
· onderdak
· schuilplaats
· beschutting
· opvang
· asiel
· schuilen
· onderkomen
· opvanghuis
· toevlucht
Allemaal woorden die te linken zijn aan de kerk!

Iets anders ‘kerks’:
Op de activiteitenmarkt van onze PKN-gemeente in april hadden collega-Holy Stitcher Ilse en ik een activiteit aangeboden: Irisvouwen met theezakjes. Daar schreef ik al eens een blog over onder de titel ‘Irisvouwen in de praktijk’
Wij gaan op dinsdagmiddag 8 oktober laten zien hoe het irisvouwen met theezakjes in zijn werk gaat.
Vind je het leuk om dat ook te leren? Je kunt nog meedoen!

Nóg iets anders ‘kerks’:
In oktober organiseren Gerard en ik voor onze gemeente een avond met de titel ‘Baat bij muziek’.
Deze avond gaan we antwoord geven op de vraag: ‘Welk lied raakt je in je ziel?’
Soms kun je dat niet eens uitleggen aan een ander, maar we gaan wel een poging doen.
Niet iedereen heeft iets met muziek. Muziek kan ook irriteren.
Een lied kan voor de één betekenisvol zijn, maar kan door een ander als ‘geneuzel’ worden ervaren.

Bij het beantwoorden van bovenstaande vraag kun je denken aan de volgende dingen.
Waarom knap je er enorm van op?
Waarom emotioneert het of geeft het troost?
Is het sterk verbonden met een persoon of gebeurtenis?
Wat is de kracht van de tekst?
Deze avond horen we het lied en luisteren naar het verhaal daarachter.
Datum: 30 oktober 2024.
Plaats: Op de Helte, Touwslager
Tijd: 19.30 – 21.30 uur.

En Gerard kwam ook nog met een kerkding: op 5 en 12 oktober worden er appels en peren ingezameld voor de ‘sapactie’.
Dat wordt georganiseerd door de werkgroep ‘Groene Kerk’ en de opbrengst van de actie is voor de voedselbank.
Heb je appels en/of peren over? Gerard komt ze met liefde bij je ophalen.
Daarna kun je natuurlijk ook een pak sap kopen!

Zoals ik al schreef in de eerste alinea: het gewone leven is weer begonnen.
Deze weken ben ik al weer druk met de Taizé-vesper op zondagavond 13 oktober.
Daarvoor hebben we een combo bij elkaar gekregen met een cello, een viool, een dwarsfluit, een blokfluit en drie gitaren.
ZINNAN!

In het Rodermarktweekend kregen we van een vriendin van Frea en Jon totaal onverwacht een heel mooi cadeau.
Het was een tekening van de Winsinghhof op de Brink in Roden met de kerk op de achtergrond.
Maartje was die zaterdag van de optocht met Frea en Jon meegekomen voor de optocht en aanverwante gezelligheden en haalde toen we een borrel zaten te drinken een fotolijst te voorschijn waar de bovengenoemde tekening in zat.

Daar zat het volgende verhaal bij.
Haar ouders waren rond 1985 uitbaters van de Winsinghhof en hadden bij het 12½ jarig bestaan daarvan deze tekening gekregen.
Inmiddels zijn die ouders allebei overleden en zij had natuurlijk al hun spullen geërfd.
“Deze lijst is al drie verhuizingen met mij meeverhuisd. Eigenlijk wilde ik hem wel wegdoen, naar de kringloop of zo, maar ik kon het steeds niet. Het is iets wat bij mijn ouders hoort, maar mij zegt het niet zoveel, want ik heb maar heel kort in Roden gewoond.
Misschien vinden jullie het mooi? Dan heb ik het gevoel dat ik er iemand een plezier mee doe en komt het goed terecht.”

Wij voelden ons vereerd; wat een mooi en persoonlijk cadeau.
Het heeft inmiddels al een plekje bij ons in de hal.

Dinsdagmiddag, tijdens de Rodermarkt, stonden we op de Brink voor de kermis met een bakje kibbeling.
De Brink, anders een prachtig historisch plaatje met de kerk en de Winsinghhof, was bezet door de kermisattracties en het was een drukte en een lawaai van jewelste. Ot & Sien stonden ingeklemd tussen een patatwagen en een kinderdraaimolentje.
Mij trof het beeld dat je hiernaast ziet: de oude kerktoren die zich majestueus verheft boven het kermisgedoe.
De Rodermarkt werd in 1727 voor het eerst georganiseerd, toen stond die toren daar al minstens 3 eeuwen.
In 2027 viert Roden het 300-jarig bestaan van de Rodermarkt.
Als die toren toch eens kon praten.

Nog even een vraagje over die tekening.
Er staat een handtekening onder van een meneer of mevrouw Piek.
Weet iemand meer van deze plaatselijke kunstenaar?
Op de afbeelding hiernaast zie je de signering van de tekening.

De eerste dagen van onze vakantie brachten we door in Florence in hotel Villa La Stella.
En dan ben je in Florence!
Vanuit onze hotelkamer keken we uit over de stad: we zagen de dom liggen.
‘Op de fiets Florence in’ hadden we al uit ons hoofd gezet.
Op de avond van aankomst hadden we ergens in de stad een pizza gegeten, maar toen zagen we ook al hoe ongelofelijk druk het was in de stad, daar gingen wij ons niet met onze rijwielen in begeven. Zelfs niet met helm.
Ons hotel lag een kilometer of 5 van de stad af.
Hoe gaan we dan? Volgens de receptionist konden we het beste met de bus naar de stad: hij kon voor kaartjes zorgen.
Dank. Maar het antwoord op die vraag leverde al weer meer andere vragen op.
Waar is de halte?
Waar moeten we het kaartje afstempelen?
Waar moeten we er uit?
We gingen er maar uit waar iedereen uitstapte: bij het hoofdstation.

We hadden bedacht dat we kaartjes zouden kopen voor de Hop-on-hop-off-bus, zodat we niet hele einden hoefden te lopen in Florence.
Er bleven maar vragen bij ons opkomen.
Waar zijn we nu?
Waar is de opstapplek van de hop on hop off bus?
Toen we die hadden gevonden wilden we bij zo’n kioskje kaartjes kopen,  maar dat had nog wel wat voeten in de aarde.
De Italiaanse mevrouw sprak Engels,  maar zo klonk het niet in onze oren. Ze had het over ‘ to switch from zze blue line to zze red line’ en streepte hier en daar enthousiast  wat dingen aan op het foldertje.
Het onbegrip stond kennelijk op mijn gezicht te lezen want ze stopte met ratelen en zei: ” OK.  I’m too fast. Sorry, I’ll try to slow down”

Mochten wij gedacht hebben dat het in september wat rustiger zou zijn in Toscane: dat was geenszins het geval. Toen we de opstaphalte hadden gevonden stonden er zoveel Amerikanen, Japanners en andere toeristen te wachten dat we moesten wachten op de volgende.
We hebben ons er ons als ware toeristen ingestort en we hebben twee dagen rondgedwaald in de oude stad; het is net alsof je in één groot openluchtmuseum loopt. We staken de rivier de Arno over via de Ponte Vecchio, de bekendste brug van Florence. De brug is vooral bekend geworden om zijn winkeltjes, die zich aan of op de brug bevinden. Vroeger waren dat smeden, looiers en slagers, maar tegenwoordig zijn het  vooral juweliers. We zagen het beroemde beeld van David van Michelangelo en het Palazo Vecchio. Verder bekeken we natuurlijk de dom en meerdere andere kerken en vergaapten ons aan de peperdure winkels van o.a. Valentino, Armani en Chanel.
Even buiten het drukke toeristische centrum was het minstens zo interessant: kleine winkeltjes, mooie, oude panden en andere bruggen over de Arno. We kochten nog wat fruit in zo’n klein winkeltje, bekeken etalages van popperige etalages en zaten hier en daar op een terrasje te genieten van wat er zoal in zo’n stad aan je voorbijtrekt.

In de bus op de terugweg naar het hotel was het zo druk dat Gerard en ik niet bij elkaar zaten.
We lieten allebei op onze telefoon Google Maps ‘meelopen’ om er zeker van te zijn dat we bij de goede halte uitstapten; op de tweede dag stapten we al geroutineerd in en uit.
Maar stadsmensen zullen wij nooit worden.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Ik sta op, nog niet wakker.
Ik wankel door het huis als een stakker, maar ondanks alles haal ik mijn doel, op het gevoel.
Mijn eerste doel op de vroege ochtend is het yogamatje voor de rek- en strekoefeningen.

Iedere Nederlander herkent de eerste zinnen van dit blog, want die zijn niet van mij.
Vroeger heb ik namelijk geleerd dat het niet beleefd is om een zin met ‘ik’ te beginnen.
Het zijn de eerste regels van het lied ‘Eén kopje koffie’ van VOF De Kunst, de hit uit de jaren ’80.
Daar was vanmorgen aandacht voor in het radioprogramma Goeiedag Haandrikman op Radio 5.
Het is vandaag de 4e dinsdag van september en dan vieren we in Nederland Nationale Koffiedag.
En Rodermarkt, maar dat weten ze in Hilversum niet.
Bert had een gesprekje met Erik van Muiswinkel, de schrijver van de tekst van het lied.

In het liedje wordt het koffiedrinken beschreven als een verslaving: het pure spul, dus zonder de suiker, maar de schrijver houdt van beschaving, dus het is een keurig nette verslaving.
Vanmorgen hoorde ik dat het origineel van het nummer een Portugees liedje is van Roberto en Erasmo Carlos uit 1985.
In hun versie heet het Verde e Amarelo, dat verwijst naar de kleuren geel en groen van de Portugese vlag.
Hierbij een link naar het nummer op YouTube; leuk om even te horen!

Ook voor mij is koffie weliswaar een keurig nette, maar toch een verslaving.
Als ik niet mijn dagelijkse hoeveelheid cafeïne krijg, ontstaat er na een paar uur hoofdpijn.
Twee kopjes koffie in de ochtend en het liefst niet voor 10.00 uur, Drentse-huisvrouwen-koffietijd en twee kopjes in de avond, meestal rond een uur of acht tegelijkertijd met het Journaal.
Bij ons thuis werd er ’s morgens vroeg geen koffie gedronken.
Alleen mijn vader dronk ’s morgens altijd het koude kopje koffie op dat nog op het aanrecht stond van de vorige avond.
Dat werd door mijn moeder expres bewaard “want” vond mijn vader (die ’s morgens ook niet op zijn best was) “daor kikker ik dan eem weer van op.”
Daar hield hij trouwens mee op toen de dokter hem vertelde dat dat niet zo goed was voor zijn hart.
“Vrieswijk, stel je voor. Je hebt lekker geslapen en je hartslag is mooi rustig. Dan kom je uit bed en drink je eerst die kouwe koffie van gisteravond. Dan krijgt je hart ineens een optater van jewelste! Daar kikkert je lichaam wel van op, maar voor je hart is het niet zo goed.”
We hebben het nu over de jaren ’70.

Nu ik dit blog zit te schrijven heb ik mijn eerste ‘shot’ nog niet gehad.
Na de yogamat, de kop thee en de sudoku ben ik eerst gaan zitten voor dit verhaal.
Het is nu 09.30 uur.
Gerard komt zo thuis van zijn eerste rondje Rodermarkt.
Even kijken of er ook paarden zijn.
Om 10.00 uur drinken we samen een kop koffie met een plak krentenbrood van de befaamde Rônerbol.
Vanmiddag gaan we ergens een vissie halen en een oliebol eten!

Dit weekend is het feest in ons dorp.
30.000 mensen kwamen gistermiddag naar Roden voor de optocht; sinds 1964 wordt de Rodermarktparade al georganiseerd.
Dan kun je ’s morgens in het dorp lopen en iemand horen zeggen: “Eem an de kaante, jonges, der komp een boom an” waarna er een boom voorbijwandelt; figurant bij een wagen….

Vrijdagmorgen gingen Gerard en ik samen naar de winkel en kochten o.a. zuurkool, rookworst speklappen.
“Voor in de snert zeker!” zei Bert-van-de-groente, maar nee.
De traditie in Roden is namelijk dat er rond Rodermarkt een grote pan snert wordt gekookt.
Lekker makkelijk eten dat je al van te voren kunt maken en als je thuiskomt van de Roder-gezelligheid hoef je niet meer te koken.
De ingrediënten voor de erwtensoep zijn in die week in de aanbieding, evenals de roggebrood en de ‘Rônerbol’: een rond krentenbroodje.

Wij doen niet mee aan die traditie (op de Rônerbol na), wij hebben na 35 jaar in Roden onze eigen traditie.
De kinderen komen, ’s morgens bekijken we de versierde wagens die opgesteld staan, ’s middags zien we de Rodermarktparade twee keer vanuit verschillende standpunten en ’s avonds nog twee keer.
We eten een gemakkelijke stamppot, zitten met een heel koor om de tafel, genieten ondertussen van de nodige hapjes en drankjes en natuurlijk beleven we met een aantal van ons het hoogtepunt van deze dagen: muntjesschuiven op de kermis.

…opperste concentratie….

Dit jaar stonden we met z’n vieren om zo’n machine heen te schreeuwen.
We ontdekten dat als je alle vier tegelijk je muntje in het apparaat laat vallen, dat er dan vier muntjes tegelijk tegen de berg aanschuiven, zodat je vaker dat heerlijke geluid hoort van vallende muntjes in het bakje onderaan.
Stonden we met z’n vieren: ‘ENNNNN……JAH!’ en dan vielen er weer vier tegelijk.
En we hadden ook nog vier keer ‘BONUS-spel’, dan klikken er zomaar een aantal extra munten in dat bakje.
Hartslag 89, zweet op de rug van de spanning.
Heerlijk weer.

Dit jaar was er één stel niet, want: corona.
Dat waren we toch al haast weer vergeten, maar door corona is er zelfs twee jaar geen Rodermarktparade geweest!
Maar het is er gewoon nog en nu kon één stel niet meegenieten van één van de leukste dagen van het jaar door het besmettingsgevaar.
Gerard en ik kunnen eind deze week een prik halen, dus wij doen liever nog maar even voorzichtig.
Na de middagoptocht stuurde ik wat filmpjes van de mooiste wagens om toch een beetje in de sfeer te kunnen delen.
Zelfs een video van een muziekkorps, dat hoort er immers ook bij.
Hiernaast een foto van de wagen ‘Magische Wereld’ van de bouwgroep Altena.

Heb je de optocht niet gezien?
Jammer ja.
De grote winnaar was basisschool ‘de Poolster’ uit Nieuw Roden behaalden de 1e prijs in de categorie scholen, de Ereprijs als mooiste wagen van de hele optocht én de publieksprijs. Zij hadden als onderwerp Willy Wonka.
Een terechte winnaar: hieronder een link naar het filmpje dat ik maakte van deze bouwgroep.

Willy Wonka

Op het Instagram-account van deze website zie je een mooie foto van nicht Miranda.
Zij schitterde als figurant bij de wagen Italië van ‘de Hopbouwers’ uit Peize.

Vorig jaar mocht ik onze vakantiebestemming kiezen; toen ging een langgekoesterde wens in vervulling met de Donaureis.
Daarna zei Gerard: “Dan gaan we volgend jaar naar de nummer 1 van mijn vakantieverlanglijstje: Toscane.”
Drie weken trokken we er voor uit, maar we weten dat de reis ook enerverend is, dus je moet niet zondag terugkomen en maandag weer aan het werk moeten. We begonnen dus op maandag 2 september, dat was de eerste reisdag. We zaten rond 06.00 uur al in de auto en het ging voorspoedig; aan het eind van de dag bereikten we Landhotel Hirsch in Kempten in het zuiden van Duitsland, gehuisvest in een gebouw waarvan de geschiedenis teruggaat naar de 14e eeuw. We zijn dan nog geen dag op vakantie, of ik heb al ontdekt dat Kempten een Romeinse nederzetting geweest en dat het samen met Speyer, Worms, Trier, Keulen en Augsburg één van de oudste steden van Duitsland is.

Maar we gingen niet op vakantie naar Kempten, dus ik liet mijn onderzoek voor wat het was en we gingen die maandagavond op zoek naar een adresje voor de warme maaltijd. We kwamen terecht bij een Grieks restaurant en daarna wandelden we nog even naar de brug, een stukje langs de rivier en toen reden we weer naar het hotel.
Ik reed.
We dachten dat we de weg zo wel weer terug wisten, maar we kwamen aan het dwalen in de stad en wilden de navigatie even instellen.
“Het adres van het hotel staat immers bovenaan….”
Maar er was kennelijk een probleem met de navigatie: het scherm bleef helemaal zwart.
“Ja en wat moet ik nu dan?” vroeg ik me af op het volgende kruispunt.

Even wat achtergrondinformatie: Gerard en ik fungeren als koppel het best als hij achter het stuur zit en ik kaart lees.
Ik ben nogal een paniekvogel als ik de weg niet goed weet als ik rijd en Gerard is niet zo handig met kaarten enzo.
We zaten dus in de verkeerde opstelling in de auto.
“Eerst maar even de auto aan de kant, we pakken de telefoon er bij.”

We zijn weer in Landhotel Hirsch gekomen.
Ondanks het ‘gek draaien’ van het pijltje van Google Maps en het toeteren van mensen achter en naast ons.
We maakten ons wel zorgen over de volgende morgen.
“Hoe moet dat dan als de navigatie het niet doet?”
We bedachten dat we dan maar met Google Maps moesten navigeren.
Hoopvol zei ik: “Misschien doet hij het morgenvroeg wel weer….”, maar Gerard bedacht dat we de volgende morgen voor vertrek maar even naar de autogarage aan de andere kant van de weg moesten.

Het liep goed af.
Toen we de volgende morgen de koffers weer in de auto zetten verscheen de kaart weer in het navigatiescherm.
We tikten ‘Villa La Stella – Florence’ in, kochten een wegenvignet voor Oostenrijk, scheurden met de vlam in pijp door de Brennerpas en checkten aan het eind van de dag in in het hotel.
“U heeft uw bestemming bereikt” zei de Miep van de navigatie.
Toen kon onze vakantie in Toscane echt beginnen!

Hieronder een overzicht van alle blogs die ik heb geschreven over onze reis naar Toscane.

2. Belevenissen in de weelderige stad ‘Florence met de bus‘
3. Een feest voor de geest: het amfitheater in Fiesole, beschreven in Romeins óp Etruskisch 
4. When in Rome, do as the Romans: ‘Op een terras in Italië‘.
5. Van een hotel in Florence naar een agriturismo op een heuvel in het midden van nergens: ‘Verkassen‘.
6. Natuurlijk bezochten we het bekende plein, maar ook bijzonder waren ‘De roltrappen in Siena‘.
7. Nog volledig ommuurd! Monteriggione en San Gimignano: Twee oude vestingsteden
8. Op vakantie en tóch overprikkeld: ‘Mensch! Wir haben Urlaub!’
9. Over ons Agriturismo appartement bij Collesalvettu: ‘Brunella & Antonio’ – een appartement bij Collesalvetti.
10. Wat doen mensen bij de toren van Pisa? Lees er over in ‘Wat nou scheef‘.
11. Wij vonden het de mooist stad die we bezochten in Toscane:  ‘Op fietse’ naar Lucca
12. De haven en het strand van Pisa ‘Marina di Pisa’
13. Drenten in de vrömde, lees er alles over in het slotblog van deze serie: ‘Tenslotte‘.