Zelden zo’n mooi boek gelezen. Ik las het uit op het strand en huilde bij het laatste hoofdstuk tranen met tuiten. Ik kocht het omdat de tekst op de achterflap mij intrigeerde.

In de jaren zestig bloeit in een Brabants gezin van fabrieksarbeiders en klompenmakers een uniek vocaal kwartet op.
Met hun grote muzikale talent kunnen zij ontsnappen aan die benauwende wereld.
Dan sterft plotseling Anne, de alt-mezzo, na een auto-ongeluk.
Het mysterieuze ongeluk, waarover in de familie slechts fluisterend wordt gesproken, ontwricht de prille loopbanen van de anderen. 

Veertig jaar later is alleen sopraan Mieneke nog in leven. Om haar geheugen na een herseninfarct te prikkelen, gaat haar zoon Antonie op zoek naar de moederbanden met oorspronkelijke opnamen van het familiekwartet.
De muziek maakt weliswaar veel herinneringen en verhalen los en ontrafelt geleidelijk de verborgen familiegeschiedenis, maar meer nog dan de nostalgie voedt die muziek een verlangen naar een zachte dood. De moederbanden is een prachtige, intieme roman over familiebanden en -geheimen, verlies en afscheid nemen.

Zoals ik in de eerste alinea al schreef: tranen, maar ook hardop gelachen.
Je komt terecht in een gezellige familie en je leest hoe men met elkaar omgaat in na-oorlogs Brabant.
Hoe belangrijk ‘de familie’ is.
En hoe groot de rol van muziek  is.
Er wordt regelmatig over muziek geschreven bij de verhalen; titels en zangstemmen worden benoemd en hele stukken worden geciteerd.
Die muziek ken ik en als ik een titel niet kende dan zocht ik het op; inmiddels heb ik een afspeellijst ‘De moederbanden’ op Spotify.

Het ongeluk waarbij Anne komt te overlijden is één van de verhaallijnen in het boek, een andere lijn is de beschrijving van de laatste dag in het leven van sopraan Mieneke. Ontroering, ontreddering, medelijden: er komt van alles aan emoties voorbij. Daarnaast worden er steeds tipjes van de sluier opgelicht en kom je steeds meer te weten over wat er nu echt is gebeurd is. Mijn soort boek: ik was steeds nieuwsgierig hoe het verder zou gaan en het voelde ‘leeg’ toen het uit was.

En toen…..wilde ik alles weten over die familie!
Het is namelijk een waargebeurd verhaal, waar de schrijver (zoon van Mieneke) af en toe iets bij heeft verzonnen.
Al snel vond ik een aantal foto’s op de website van het Brabants Dagblad én ik vond de website  ‘De moederbanden‘ van de auteur René den Ouden, waar ik een aantal opnames van de moederbanden kon beluisteren. Echt waar!
Weer tranen.
Want dan hoor je Peters prachtige bariton en de mooie alt-stem van Ans.
Ook het kwartet hoor je zingen: dan doen sopraan Mieneke en tenor Jean ook mee.
Tenslotte beluisterde ik een interview met Den Ouden in het dagelijkse boekenprogramma ‘Paperback Radio’ op Amsterdam FM; dat staat ook op die website.

De beschrijving van het 25-jarig huwelijk van Willem en Mieneke bracht mij in gedachten terug naar de jaren ’70, toen er een Brabantse familie bij ons op de camping stond en waar ik als 12-jarige met ogen op stokjes naar keek: lees maar eens hoe anders het er bij de zuiderlingen aan toe ging dan bij ons……’Die Brabanders‘.