Vandaog het vervolg van Willems gastblog van ofgelopen zaoterdag:

Ienmaol as kok an ’t wark gung ’t allemaol wal. Toen ha’k wat minder vaak straf, maor over was’t ok niet. De reden veur straf bleven in mien ogen aaid onbenullig; miesttied was ’t gebrek an respect veur een ‘hoge’. Het miest sprekende veurbeeld hiervan was da’k een keer mien grote baos – de voedingsofficier-  oetlacht har. De beste man was net nei bij oes en wus nog niet goed hoe e zuch gedragen mus. Dit even veur zien verdediging.

Samen met mien maot ha’k de vrogge dienst dreid en was daorum um half dree vrij. ’t Was hiel mooi weer en wij zaten met zien beiden nog even lekker in ’t zunnegie op het laad-en losperron van de keuken toen die voedingsofficier veurbij kwam. Kennelijk har de man verwacht daw spontaan in ’t èende sprungen en hum op militaire wieze groetten. Dat deew niet, starker nog, wij keken nog niet op of um. Op zien beetie zoere opmarking van “Ik zou maar niet groeten als er een officier voorbij komt”, zee mien maot hiel dreug “dat deew toch ok niet luitenant” en kek de man  hiel unschuldig an. ’t Zul allemaol nog wal goed gaon weden a’k niet keken har. Dan ha’k ok niet zien dat de man keek as een bok wel braanekkels en kribbels tegeliek vret. Da’k daorum begunde te lachen maakte zien stemming der niet beter op. Ik gung op rapport. Mien gebrek an militair respect was oeteindelijk weer goed veur een week “licht”.  Niet dat mij dat wat schelen kun, want ik har toch dienst dat weekèende.

In principe kreej alle kleren van de dienst; ok ’t undergoed. Maor ’t zat niet lekker as ’t kruus van de underboks je zowat op de knienen hung en de bovenboks je wat krap in ’t kruus zat. Een combinatie wel opvallend vaak veur kwam. Het ienige pak wat op maot maakt weur was het pak daj andoen mussen aj met verlof gungen; je ‘eerste grijs’ dat paste dan ok perfect.

Een verhaal apart bent mien schoenen; de militaire kissies. Tussen mien linker en rechter voet zit een beheurlijk groot verschil. ’t Is meer as ien maot. Op de middag van de tweede of daarde dag zulden wij de schoenen kriegen en mussen oes de voeten opmeten worden; de rechtervoet. Toen’k tegen die sergeant-schoemaker zee dat mien linkervoet groter was as mien rechter kreeg ik de historische woorden te heuren  “Oliebol, denk jij het beter te weten dan ik”. Nou wa’k inderdaod die miening toedaon, maor duurde dat toen nog niet zo rechtoet te zeggen. Ik dus braaf mien rechtervoet opmeten laoten en dacht bij mijzölf ik zeg de goeie maot wal tegen die schoenenoetdieler. Dat was een beetie naïef van mij, want ik har toen al weten kunt dat der vanoetgaon wordt daj dom geboren en simpel wiegd bent en je niks bijbracht is in de tied veurdaj in dienst kwamen. Toch nog maor even prebeerd um de linkervoet opmeten te kriegen, maor toen kree’k van de meetsoldaot te heuren dat e de rechtervoet op mus meten en niet de linker. Ik kreeg in ieder geval een papiertie met daorop “44 M” in de haand drukt en daormet mus ik een taofel wieder, waora’k de schoenen kriegen zul. Ik dus maor de veul te kleine schoenen ophalen en nao ze oetpakt te hebben an de sergeant zien laoten dat ze veul te klein waren. “Dan moet je maar opnieuw meten”.

Aj nou deinkt dat ze dan je linkervoet opmeet bi’j veul te gauw veur militaire dienst. Opnei wolden ze allent maor mien rechtervoet opmeten. ’t Gevolg was da’k wèer met een maot 44M opscheept weur. Um een lang verhaal kört te maken, nao de daarde keer maot 44M kwamen ze eindelijk op de gedachte dat der mèer an de haand was as een meetfout en an ’t èende van de middag ha’k eindelijk schoenen wel mij wal pasten; maot 46, dezölfde maot as mien burgerschoenen.

Wa’k een hiele middag drok west um een paar schoenen te kriegen.
Op dat moment begunde bij mij de twiefel al toe te slaon; moe’k mij doodlachen of doodargern.
Een  besluut daorover he’k toen niet neumen.
Jaoren later, bij een EHBO-cursus, he’k leerd dat zuks as een levensreddende handeling zien wordt.