Vorig jaar mocht ik onze vakantiebestemming kiezen; toen ging een langgekoesterde wens in vervulling met de Donaureis.
Daarna zei Gerard: “Dan gaan we volgend jaar naar de nummer 1 van mijn vakantieverlanglijstje: Toscane.”
Drie weken trokken we er voor uit, maar we weten dat de reis ook enerverend is, dus je moet niet zondag terugkomen en maandag weer aan het werk moeten. We begonnen dus op maandag 2 september, dat was de eerste reisdag. We zaten rond 06.00 uur al in de auto en het ging voorspoedig; aan het eind van de dag bereikten we Landhotel Hirsch in Kempten in het zuiden van Duitsland, gehuisvest in een gebouw
waarvan de geschiedenis teruggaat naar de 14e eeuw. We zijn dan nog geen dag op vakantie, of ik heb al ontdekt dat Kempten een Romeinse nederzetting geweest en dat het samen met Speyer, Worms, Trier, Keulen en Augsburg één van de oudste steden van Duitsland is.
Maar we gingen niet op vakantie naar Kempten, dus ik liet mijn onderzoek voor wat het was en we gingen die maandagavond op zoek naar een adresje voor de warme maaltijd. We kwamen terecht bij een Grieks restaurant en daarna wandelden we nog even naar de brug, een stukje langs de rivier en toen reden we weer naar het hotel.
Ik reed.
We dachten dat we de weg zo wel weer terug wisten, maar we kwamen aan het dwalen in de stad en wilden de navigatie even instellen.
“Het adres van het hotel staat immers bovenaan….”
Maar er was kennelijk een probleem met de navigatie: het scherm bleef helemaal zwart.
“Ja en wat moet ik nu dan?” vroeg ik me af op het volgende kruispunt.
Even wat achtergrondinformatie: Gerard en ik fungeren als koppel het best als hij achter het stuur zit en ik kaart lees.
Ik ben nogal een paniekvogel als ik de weg niet goed weet als ik rijd en Gerard is niet zo handig met kaarten enzo.
We zaten dus in de verkeerde opstelling in de auto.
“Eerst maar even de auto aan de kant, we pakken de telefoon er bij.”
We zijn weer in Landhotel Hirsch gekomen.
Ondanks het ‘gek draaien’ van het pijltje van Google Maps en het toeteren van mensen achter en naast ons.
We maakten ons wel zorgen over de volgende morgen.
“Hoe moet dat dan als de navigatie het niet doet?”
We bedachten dat we dan maar met Google Maps moesten navigeren.
Hoopvol zei ik: “Misschien doet hij het morgenvroeg wel weer….”, maar Gerard bedacht dat we de volgende morgen voor vertrek maar even naar de autogarage aan de andere kant van de weg moesten.
Het liep goed af.
Toen we de volgende morgen de koffers weer in de auto zetten verscheen de kaart weer in het navigatiescherm.
We tikten ‘Villa La Stella – Florence’ in, kochten een wegenvignet voor Oostenrijk, scheurden met de vlam in pijp door de Brennerpas en checkten aan het eind van de dag in in het hotel.
“U heeft uw bestemming bereikt” zei de Miep van de navigatie.
Toen kon onze vakantie in Toscane echt beginnen!
Hieronder een overzicht van alle blogs die ik heb geschreven over onze reis naar Toscane.
2. Belevenissen in de weelderige stad ‘Florence met de bus‘
3. Een feest voor de geest: het amfitheater in Fiesole, beschreven in Romeins óp Etruskisch
4. When in Rome, do as the Romans: ‘Op een terras in Italië‘.
5. Van een hotel in Florence naar een agriturismo op een heuvel in het midden van nergens: ‘Verkassen‘.
6. Natuurlijk bezochten we het bekende plein, maar ook bijzonder waren ‘De roltrappen in Siena‘.
7. Nog volledig ommuurd! Monteriggione en San Gimignano: Twee oude vestingsteden
8. Op vakantie en tóch overprikkeld: ‘Mensch! Wir haben Urlaub!’
9. Over ons Agriturismo appartement bij Collesalvettu: ‘Brunella & Antonio’ – een appartement bij Collesalvetti.
10. Wat doen mensen bij de toren van Pisa? Lees er over in ‘Wat nou scheef‘.
Wat in het vat zit:
11. ‘Op fietse’ naar Lucca
12. De haven en het strand van Pisa ‘Marina di Pisa’
13. Bushokje, bloemen, zwembad, OPA?
Willem
Jullie werden in de steek gelaten door de navigatie in een volstrekt onbekend gebied. Bijzonder onaangenaam lijkt me dat. In Oostenrijk ben ik ooit eens volkomen de verkeerde kant op gestuurd door de navigatie, al is het wel erg gemakkelijk de schuld te geven aan iets wat zich niet verdedigen kan. maar dat even terzijde.
Op weg naar Italië hadden we een hotel in de buurt van Innsbruck gevonden dat onderaan een berg stond. Het adres keurig ingegeven en alles ging hartstikke goed tot ca 500 m van het hotel. We hadden gezien dat het gewoon de weg volgen was en verder ook niet speciaal opgelet, maar de weg splitste zich in een deel dat naar een deel van de stad ging ca 300 m hoger en een gedeelte dat ‘op de vlakte’ bleef. Op het kaartje zag je niet dat er een hoogteverschil was tussen de beide wegen, maar het leken gewoon twee wegen te zijn met een rijbaanscheiding. Op het moment dat de instructie kwam om scherp linksaf te gaan kregen we argwaan want dan viel je gewoon 300 m diep en hoewel we geen van beiden vies zijn van enig avontuur in de vakantie was ons dat te wel een beetje te gortig. Pas op dat moment realiseerden we ons ook dat een navigatie weinig ‘diepte’ ziet.
We kwamen dus een minuut of 10 later aan in het hotel dan we van plan waren.