Gistermorgen werkte de Cantorij Roden mee aan de zondagmorgenviering van onze PKN-kerk.
Gerard en ik waren wel in de kerk, maar ik zong niet mee.
Drie weken zaten we immers in Italië, dus ik had drie repetities niet meegezongen.
Maar ook als ik niet op de achterste rij sta kan ik heel erg genieten van de liederen die de cantorij zingt.
Het ging over Paulus en Barnabas, een aan elkaar vastgeklonken evangelisten-duo dat ruzie krijgt en uit elkaar gaat.
Je vindt het verhaal in Handelingen 15, hierbij een link naar de Basisbijbel Online.
Na de dienst sprak ik voorganger Walter Meijles aan de koffie: ik bedankte hem voor zijn inspirerende preek over de eerste grote synodevergadering van de christelijke kerk, want dat is eigenlijk waar het in die schriftlezing over gaat.
Ik vond het een overdenking ‘uit het boekje’: goede achtergrondinformatie bij het bijbelverhaal waarin de verhoudingen tussen de verschillende groepen christenen duidelijk werden toegelicht, een uitleg over de toepassing van de regels en een schets van de verhouding tussen Paulus en Barnabas.
Waarom ze ruzie kregen.
En hoe ze verder gingen na die ruzie.
Daarna werd heel simpel het linkje naar ons dagelijks leven gelegd: dat wij kerkmensen ook zo gemakkelijk verzanden in discussies.
Dat ‘wij’ vroeger ook zo vast zaten aan de verschillen tussen Hervormd en Gereformeerd.
Dat wij ook oeverloos kunnen zeuren over minieme meningsverschillen.
“En wat leren wij vandaag de dag van dit verhaal?”
De conclusie was: ‘eens zijn dat je het niet eens bent’, niet groter maken dan het is (dus niet te veel anderen er bij betrekken), als het onoverkomelijk is afscheid nemen van elkaar en afzonderlijk verder gaan. Laat het achter je en ga verder met je leven.
De dominee attendeerde ons daarbij op grote dilemma’s die er aan zitten te komen in onze gemeente: de gebouwenkwestie, de krimp en tengevolge daarvan de financiën. Hij drukte ons op het hart om ook dan niet te verzanden in nare discussies maar om te komen tot een compromis waarin rekening wordt gehouden met beide kanten van het verhaal.
“Wij mogen geloven dat de geest met ons werkt en dat we in Gods liefde geworteld zijn.” besloot hij zijn verhaal.
“Dat gaat niet voorkomen dat er discussies zijn of dat we het oneens met elkaar en dat gaat ook niet voorkomen dat er soms besluiten worden genomen die ons tegen de borst stuiten, maar weet dat er daarna een onverwachte toekomst open gaat.”
De kinderen van de kindernevendienst hadden naar aanleiding van ‘discussiëren over regels’ een eigen overzichtje gemaakt van regels waar alle mensen zich aan moesten houden.
Dat wil ik je niet onthouden, een afbeelding daarvan vind je hiernaast.
Klik op de afbeelding (Annelies: bedankt!) voor een vergroting.
Je kunt deze viering Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.
Niet alleen voor ‘de preek uit het boekje’ van voorganger Walter, maar ook om de cantorij te horen zingen en het mooie orgelspel van Arjan Schippers.
Dick de Jong
Mee eens, Ada. En vooral weer te zien en te horen dat Arjan terug is, na zijn val. Wij kunnen niet zonder hem!
Willem
De verschillen tussen Nederlands Hervormd en (Synodaal) Gereformeerd; ik ben ermee opgegroeid. Niet dat mijn ouders daar zo’n punt van maakten, maar de ‘omgeving’, ook wel ‘men’ genoemd, deed dat maar al te graag.
Ik zat op “De School Met Den Bijbel” en op papier was het een Christelijk Nationale school, maar mijn schatting is dat meer dan 90% van de leerlingen Synodaal Gereformeerd was en het in de praktijk dus een gereformeerde school was. Al zat er, zolang ik me kan herinneren, in het schoolbestuur altijd iemand van (orthodox) Hervormde zijde. Geen idee of dat was om ook die kant vertegenwoordigd te hebben, of gewoon omdat het een bekwaam bestuurslid was. Ik heb het vermoeden het laatste, want het veel geprezen boerenverstand was in de agrarische gemeente Westerbork wel volop aanwezig.
Ik herinner me maar een stevige aanvaring met mijn ouders over de verschillen tussen Hervormd en Gereformeerd en dat was toen ik een jaar of 15 was en te kennen gaf wel eens bij de (redelijk vrijzinnig) Hervormde dominee op catechisatie te willen. Dat was voor beiden enkele bruggen te ver. Pas later heb ik bedacht dat het ook heel goed te maken kon hebben met de (zeer invloedrijke) familie van mijn moeder, al heb ik het ze nooit meer gevraagd.