In het blog over ons bezoek aan het Romeinse amfitheater noemde ik het al even zijdelings: Maar toen we aan het eind van de dag op de fiets naar Fiesole gingen om een hapje te eten vonden we zomaar bordjes naar Museo Archeologico di Fiesole.
Vandaag een blog over het avontuur dat met ‘hapje eten’ in twee woorden is benoemd, maar dat een eigen blog verdient.

Toen we de tweede dag met de bus uit Florence terugkwamen hadden we nog geen warm eten gehad.
“We kunnen wel even op de fiets naar Fiesole” bedachten we.
We stelden Google Maps in op Fiesole ‘met de fiets’ en begonnen welgemoed aan onze eerste fietstocht.
Maar Google stuurt je dan over de kortste weg en dat betekende hellingen van meer dan 18%.
Dat kon ik niet.
Amechtig hijgend hing ik over het stuur: dit moet anders.
We kozen toch maar voor een grotere, maar ook geleidelijker weg wat hoogte betreft.
Wel wat meer autoverkeer, maar minder steile hellingen.
We gebruikten die avond voor het eerst onze helm!
We kwamen in Fiesole.
Met de versnelling in zijn 1, de ondersteuning op max en toen kwam ik nog ‘achter de poeste’ boven op de berg aan.

We verkenden het dorpje en streken rond een uur of zes neer op een terrasje bij een klein restaurantje; na twee dagen Florence met horden toeristen en grote drukte was het een verademing.
Het was vrijdagavond en op het terras zat voornamelijk de plaatselijke bevolking.
Er nam een middelbaar echtpaar plaats, dat even later gezelschap kreeg van een tweede echtpaar.
4 vrienden die elkaar een tijdje niet hadden gezien: er was een warme omhelzing, ze dronken samen een glas, bestelden wat te eten en klepten ondertussen honderduit.
Aan een ander tafeltje zat een groepje van 6 personen, waarvan een jong stel hun baby had meegenomen.
Het was allemaal familie van elkaar, want de baby ging van arm naar arm onder luide Italiaanse uitroepen van hoe schattig het kindje was.
Denk ik, want ik spreek geen Italiaans.
Naast ons zat een moeder met twee volwassen zonen.
Moeder kreeg telefoon van een bekende, die de zoons kennelijk ook kenden, want het duurde maar even, toen zaten de zoons ook gezellig mee te tetteren in moeders telefoon.
Een ouder echtpaar werd door de ober allerhartelijkst verwelkomd.
Stoelen werden aangeschoven en ze hoefden de kaart niet te zien: de ober wist wat er moest komen.
Ze kregen allebei een groot glas wijn en proostten guitig over hun glazen heen.
De meneer vond de ijsklonten die er in zaten kennelijk niet nodig, want hij graaide ze met met zijn vingers uit het glas en legde ze naast de tafelpoot waar hij bij zat.

Een zomeravond begin september op een Italiaans terras.
We verstaan helemaal niets van wat er wordt gezegd,  maar dat is ook niet nodig.
We hebben genoten.

Toen we terugfietsten was dit ons uitzicht: Florence in het dal vlak na zonsondergang.
Mooier wordt het niet.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.