Na drie nachten in het hotel in Florence gingen we over naar een ander vakantieverblijf: geen hotel, maar een eigen ‘Agriturismo’-appartement in de streek Chianti.
Een agriturismo is een boerenbedrijf dat niet alleen wordt gebruikt voor landbouw, maar ook wordt ingezet voor toerisme.
Vakantiegangers overnachten dus simpel gezegd op het terrein van de Italiaanse boer.
Een agriturismo mag zichzelf alleen deze naam geven als het boerenbedrijf ook nog in werking is.

Wij verbleven in Cignan Bianco.
Onze boer heette Virgilio; hij verbouwde druiven en olijven.
Zij boerderij lag op een heuvel in het midden van nergens.
Hiernaast zie je een foto: de boerderij ligt in de rode cirkel.
Wij hadden een eigen opgang/voordeur, een ruime woonkamer met een keuken, een zithoek en een eettafel, twee slaapkamers en een badkamer.
Ook hadden we een eigen binnenplaatsje, waar we iedere avond bij kaarslicht zaten bij te komen van de avonturen van overdag en zaten te genieten van de aangename temperaturen.

Virgilio sprak geen woord Engels en wij spreken geen Italiaans, dus het communiceren ging met de vertaal-app op de telefoon.
We hebben hem na onze kennismaking ook niet meer gezien.
De weg naar de boerderij was gravelweg. In dat gebied was dat heel gebruikelijk, maar wij kijken natuurlijk met Nederlandse ogen en zijn verwende sikken.
Maar wij lieten ons niet ontmoedigen en gingen toch daar in de omgeving fietsen.
We fietsten eerst naar het dorpje Lilliano , gedeeltelijk over asfalt en gedeeltelijk over gravel.
Het stelde niet veel voor. Er was wel een klein kerkje, maar dat was niet meer in gebruik en gedeeltelijk vervallen en het leek erop dat de helft van de huizen niet bewoond was. Daarna fietsten we door naar Bibbiano, maar dat was nog kleiner en bestond eigenlijk alleen maar uit een groot herenhuis dat bij een groot landgoed hoorde.
Niemand gezien.

Maar.
Het was prachtig.
En stil.
Mooie uitzichten, geen verkeer.
Wát een mooie wereld daar.

We fietsten langs olijfboomgaarden en wijngaarden en zagen groene olijven en dikke trossen druiven hangen.
Maar om de 50 meter hing er een bordje aan de hekken.
“Wat zou daar op staan?” vroegen we ons af.
Geen vruchten plukken?
Niet over het hek klimmen?
Eenmaal weer op de heuvel van Virgilio zocht ik het op.
We mochten daar niet jagen als we geen toestemming van de plaatselijke autoriteiten hadden.
Jammer ja…… daar hadden we nou net zo’n zin in! 😉
Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.