Afbeelding: Theater Tamboer Hoogeveen

Als je de woorden in de titel leest zul je daar als Nederlander gelijk “…. een woord, een woord” achteraan denken. *
En woorden waren er veel in de theatervoorstelling ‘Een man een man’, die we afgelopen vrijdagavond in Hoogeveen bezochten.
Gerard las aan het eind van de zomer de aankondiging voor dit stuk en hij legde onze vriendengroep voor om er met z’n achten heen te gaan; zodoende stonden wij vrijdagavond even voor acht uur met z’n achten in de foyer van ‘de Tamboer’ een kop koffie te drinken.

De hoofdrollen zijn weggelegd voor Peter Heerschop (Burghart)  en Peter Blok (Van Wees) die twee oude vrienden spelen die een avond met z’n tweeën uit eten gaan.
Het stuk begint als  Burghart terugkomt van een wc-bezoek en niet meer weet waar het gesprek daarvoor over ging.
Je komt er al snel achter dat Van Wees in het bedrijf waar ze allebei werken promotie heeft gemaakt. Oude vrienden dus, die hilarische herinneringen ophalen aan gezamenlijke vakanties, maar ook collega’s en in die rol niet meer gelijkwaardig.
Van Wees is een hoogst irritante betweter waar je met kromme tenen naar zit te kijken en luisteren.
Hij schoffeert de serveerster (Jennifer Welts), zit semi-interessant te doen over de wijn en straalt uit ‘de-man-van-de-wereld’ te zijn.
Burghart kan duidelijk niet tegen hem op; hij laat zich piepelen en afzeiken.
Soms zit Van Wees ontzettend uit zijn nek te kletsen, maar Burghart kan daar niet tegenin gaan omdat hij zijn werk niet wil kwijtraken.
Zijn wat sullige houding en zijn mimiek deden mij een beetje denken aan Stan Laurel.
De mannen hebben het er steeds maar over dat ze oude vrienden zijn en dat ze aan een half woord genoeg hebben, maar ze staan steeds lijnrecht tegenover elkaar en begrijpen elkaar juist helemaal niet.

Hoe langer de voorstelling duurt, hoe ongemakkelijker het wordt.
Burghart begrijpt Van Wees constant verkeerd en zegt dan ‘’Oooh, dus dat bedoel je…’’
De frustratie over de miscommunicatie stroomde echt van het toneel af en kwamen goed binnen: we zaten vrij vooraan op rij 2.

Na afloop konden we met onze vriendengroep nog even napraten over wat we gezien hadden.
En hoe irritant die Van Wees was! En dat die Burghart het allemaal maar liet gebeuren!
Maar de voorstelling liet ons ook nadenken over hoe wij zelf met anderen praten.
Wat zeggen we en wat menen we?
En luisteren we echt naar een ander, of is een gesprek wachten op het moment waarop je zelf weer iets mag zeggen?
Hou jij zelf rekening met ongelijkwaardigheid als het gaat om collega’s of andere gespreksgenoten?
Een gesprek is niet alleen zenden en ontvangen, maar ook begrijpen en verbinden.
Vrijdagavond zagen we hoe het niet moest; maar we hebben er wel heel hard om gelachen!

* Dit gezegde, een man een man, een woord een woord, betekent dat als je iets hebt beloofd, je je daar ook aan moet houden.
Als onze woorden soms of  vaak onbetrouwbaar zijn gebleken, kan het zijn dat mensen ons niet meer op ons woord geloven.