Drukke dagen, verdrietige dagen.
Veel aan het hoofd.
“Gaan we morgenvroeg naar de kerk?”
Die vraag bleef in de lucht hangen toen we zaterdagavond na een verjaardag bij vrienden nog even in de keuken stonden.
“Wat mijn betreft niet” dacht ik, want ik was moe, maar ik zei het niet.
We gingen toch.
Het volle hoofd maakt dat ik me niet zo goed kan concentreren.
Op het werk niet, in gesprekken niet, maar ook bij een kerkdienst niet.
En de somberheid na de tumultueuze weken die achter ons liggen maakte dat ik bij één lied dat we zongen gewoon niet meezong.
Dit was de tekst die we moesten zingen:
 Voor hen die ons regeren, de hoofden van het land, bidden wij God de Here, om ootmoed en verstand, dat zij bewaren hecht en recht…..
Ja joh, toe maar! Bidden voor Wilders en consorten! dacht ik opstandig.

De preek heb ik beluisterd, maar ook nu kostte het moeite om de draad van het verhaal vast te houden.
Zomaar wat quotes uit de overdenking van dominee Sybrand van Dijk van zondagmorgen:
‘Dat mensen mensen doden is niet de verantwoordelijkheid van God.’
‘God tilt niet de verantwoordelijkheid van mensen af, God is een spiegel waarin wij onze verantwoordelijkheid zien.’
‘Haat is de taal van macht geworden.’
‘God is machtig omdat hij zo kwetsbaar aanwezig is’.
Zefanja, de profeet uit wiens boek wij vanmorgen een klein gedeelte lazen, roept, naast het uiten van zeer oorlogszuchtige taal, de ootmoedigen op om God te zoeken.
“Jullie, ootmoedige mensen, zoek de menselijkheid in je naaste.”
Over het woord ‘ootmoed’ zei voorganger Sybrand van Dijk vanmorgen het volgende:
“Het is een teken van de tijd dat wij het woord ootmoedig in het Nederlands nergens meer gebruiken, behalve in de kring rondom het woord van God.
Wat betekent ootmoedig? Het woord is samengesteld uit de Middelnederlandse woorden ode (gemakkelijk) en moed (in de betekenis ‘gemoed, gezindheid’). Een gemakkelijk gemoed is inschikkelijk en ten opzichte van anderen of God betekent dat ook ‘nederig’.

De dominee zei daar vanmorgen over: ootmoedig zijn de mensen die zich bloot durven te geven. Mensen  die zeggen: dit ben ik als mens en die durven te geven wat ze te geven hebben.
Mensen die zichzelf niet opblazen maar die zichzelf in hun kwetsbaarheid laten zien.
Daarbij citeerde hij Job Cohen: ‘Laten we een beetje zorgzaam zijn voor elkaar; laten we een beetje op elkaar letten.”
Dat zijn de woorden waarop het aankomt.
Niet de hele preek kunnen volgen, toch veel aan gehad.
Dank Sybrand.

Je kunt deze viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.