Vandaag viert Nederland het oude feest van Nicolaas van Myra, die in de 3e eeuw in ca. 270 werd geboren en stierf op 6 december; het jaartal weten we niet precies, op Wikipedia staat ca. 335 – 337.
In ons ‘Kerknieuws’ had Tineke Braspenning een mooi artikeltje geschreven, waarin de Adventsperiode werd verbonden met het Sinterklaasfeest.
Sinterklaas is niet alleen een kindervriend die cadeautjes uitdeelt, hij past ook heel mooi aan het begin van de adventsperiode.
Advent betekent ‘dat wat komt’ en dan bedoelen we de geboorte van Christus.
Sint Nicolaas laat ons gewetensvol terugkijken op het jaar en helpt ons bewust te worden van onze verantwoordelijkheden en levensopdrachten.
Dit klinkt misschien wat groots, maar dat is wat vaak gebeurt bij het maken en lezen van de rijmen en surprises die de cadeaus vergezellen.
Hij sterkt ons met goede gaven om onze voornemens op de weg vooruit waar te kunnen maken.
Op de valreep, vlak voor Kerstmis, vraagt hij ons of we klaar zijn voor de nieuwe geboorte.
Ik las een mooie brief die de redacteur van de New York Sun in 1897 stuurde naar een achtjarig meisje, dat vroeg of de kerstman wel echt bestond.
Ik heb de kerstman vervangen door Sinterklaas in de brief van de redacteur.
Ja Virginia, Sinterklaas bestaat. Hij bestaat zo zeker als liefde, vriendelijkheid en toewijding bestaan.
Niemand ziet de echte Sinterklaas, maar dat wil niet zeggen dat hij niet bestaat.
De meest ware dingen in het leven zijn die, welke kinderen en grote mensen niet zien.
Niemand kan zich al die wonderen voorstellen die er, gezien en ongezien in de wereld zijn.
Alleen geloof, poëzie, liefde en romantiek kunnen dat gordijn opzijschuiven en de bovennatuurlijke pracht er achter zien en beschrijven.
Is dat allemaal echt? Virginia, in heel deze wereld is er niets anders zó echt en duurzaam.
Zo had ik ons folkloristische Sinterklaasfeest nog nooit bekeken!
Toen onze dochters klein waren hadden wij een goede relatie met de goedheiligman.
Hij stuurde brieven naar onze dochters, kwam ieder weekend iets in de schoen doen, haalde verlanglijstjes op en bracht op zijn verjaardag een zak met cadeautjes.
Het Sinterklaasfeest is een soort geheim, een toneelstukje dat grote mensen opvoeren voor kinderen.
Wij speelden het spel vol overgave; wij genoten net zo van het feest als de kinderen.
En wij vieren het met onze volwassen kinderen nog ieder jaar met alle toeters en bellen die bij het feest horen met behulp van lootjestrekken.nl.
Gerard en ik weten niet van elkaar wie we hebben; we hebben al weer voorpret met z’n tweeën en hebben het over ‘MIJN PERSOON’.
We hebben met de sint afgesproken dat hij dit jaar de zak met cadeautjes pas in het weekend voor onze deur zet.
Kleuterschool Hoogersmilde, 1966
Aan mijn ontmoetingen met Sinterklaas in mijn kindertijd bewaar ik trouwens ook goede herinneringen.
Benieuwd naar het verhaal achter deze foto?
Lees dan nog eens het blog ‘Intocht Sinterklaas’ uit 2014.
Willem
Het is duidelijk dat Godfried Bomans in 1897 nog niet schreef, anders had het achtjarige meisje veel gehad aan de catechismus van Sint-Nicolaas die Godfried Bomans ergens in de jaren ’40 verwoordde. En uit de aangepaste antwoordbrief blijkt ook duidelijk dat de Amerikaanse Kerstman een kloon is van onze eigen Europese Sinterklaas.
Maar Sinterklaas blijft een leuk feest voor jong en oud. Uit mijn eigen kindertijd herinner ik me dat Sinterklaas en Zwarte Piet eens in levende lijve bij ons op bezoek kwamen. We waren nog met z’n vieren en waarschijnlijk was mijn 3 jaar oudere zus haar absolute geloof in de Sint al kwijtgeraakt, of aan het kwijtraken, maar mijn anderhalf jaar jongere zus en drie jaar jongere broertje geloofden nog onvoorwaardelijk in hem. Wat me er vooral van bijgebleven is dat ik in Sinterklaas de toen ongeveer 16-jarige buurjongen herkende aan zijn stem, maar dat weigerde te geloven. Vooral ook omdat mijn ouders, na het vertrek van het illustere duo, bij hoog en bij laag bleven volhouden dat het de echte Sinterklaas was. De Zwarte Piet bleek de neef van de buurjongen te zijn, maar dat hoorde ik een tiental jaren geleden eens van hem; we zaten beiden bij de Drentse Vereniging in Wageningen. Hij vertelde me nog dat ze ieder een rijksdaalder gekregen hadden voor hun optreden, wat rond 1950 een heel bedrag was (heb ik later bedacht).
En waarom is me dit zo bijgebleven? In andere jaren werd de zak met cadeautjes altijd bij ons door een zwart-gehandschoende hand om de hoek van de deur gezet, maar Zwarte Piet kregen we nooit te zien.
Dat mysterie is me later door mijn vader geopenbaard; hij deed dat bij de buren en de buurman deed dat bij ons. Naoberschap heet dat.