Op 2 december las je deel 1 van het gastblog dat schoonzus Annette voor deze website heeft geschreven.
Vandaag deel 2:

Van tevoren had ik met Henk overlegd dat, als er een mooi sieraad van haar in de aanbieding was, ik deze wel graag wilde kopen. Al was het meer dan 100 euro. Op haar website kwam ik er echter achter dat de prijzen beginnen bij 700 euro voor een enkel oorknopje tot 35.000 euro voor een armband. Oeps! Ik wilde haar hier een vraag over stellen en stak mijn vinger op. De microfoon kwam mijn kant op. Ik vroeg de prinses of ze in de toekomst nog een juwelenlijn gaat maken met wat gangbare prijzen. Ze antwoorde dat ze al bang was dat er zo’n vraag zou komen, maar dat ze graag exclusief wil blijven en dat de goudprijs wel erg hoog is momenteel.
Oké. Dan maar niet!

Jurk van Juliana.

Na het interview mochten we als groep naar het paleis lopen en door een kleine deur direct naast de grote, bekende bordes-trap, naar binnen gaan, de kelder in. Daar gingen we via smalle gangen en trappen naar het begin van de tentoonstelling. Het viel me op hoe verwaarloosd de binnenkant is: afgebladderde plafonds, behang dat loshangt, verfloze leuningen en zelfs hier en daar een gat in de muur. Om alles wat mooier te maken, waren er langs de hele route glitters op de grond gegooid. De jurken en sierraden waren prachtig! Wat wel jammer was, is dat de meeste diademen replica’s waren en de jurken wel van de ontwerpers van het koningshuis waren, zoals Claes Iversen en Jan Taminiau, maar dat dit niet de jurken waren die Maxima daadwerkelijk had gedragen. Wel was er een mooie jurk van prinses Juliana, met een struisveren mantel eroverheen.

Toch heeft zo’n paleis wat magisch. Ik voel me er altijd super: volgens mij ben ik in mijn vorige leven een prinses geweest, dat kan bijna niet anders. Het feit dat je daar bent, op een plek met zoveel historie, is zo ontzettend bijzonder!

Dwalend door de gangen, door de kleine en grotere ruimtes, terwijl ik de jurken en de juwelen bewonderde en alles las wat erbij stond, kwam ik in een grote ruimte. Hier stonden een paar dames bij een prachtige jurk te praten, maar verder was er niemand. Pas later zag ik dat er in een hoek van de kamer twee dames, met de rug naar ons toe, met elkaar stonden te praten. Ik herkende de prinses en bedacht me niet: beleefd vroeg ik of ik met haar op de foto mocht. Ze stemde in. De dame met wie ze stond te praten bleek Josine Droogendijk te zijn. Zij maakte de foto. Eigenlijk zou ik stiekem ook wel met haar op de foto hebben gewild, maar dan had ik aan prinses Margarita moeten vragen of ze de foto wilde maken. Dat ging met toch wat te ver. Hoewel ze het misschien best had willen doen. Bijna direct na het maken van de foto draaiden de dames zich weer om en gingen verder met hun gesprek. Jammer, ik had nog wel een praatje willen maken!

Zielstevreden vervolgde ik mijn weg door de tentoonstelling. Ik ging op tijd weer richting parkeerplaats: het was slecht weer en ik moest nog minstens twee uur rijden naar huis. Wat een topdag! Een schitterende dag met – letterlijk – een gouden randje……