Als je ‘Marina di Pisa’ letterlijk vertaalt betekent het Haven van Pisa, maar dat is niet helemaal waar.
Toen in de middeleeuwen de haven van Pisa verzandde, verlegde de handel van overzee zich naar Livorno, dat een een paar kilometer zuidelijker ligt.
Vanaf het strand van Marina di Pisa zagen we Livorno even verderop liggen; enorme cruiseschepen meerden daar aan in de haven.
Van daaruit worden bussen vol toeristen naar Pisa gereden om ‘de foto’ te maken.

Maar wat is Marina di Pisa dan?
Het is het plaatsje dat ligt bij de monding van de Arno, die daar in de Ligurische zee stroomt.
Het is ontstaan  in de late 19e eeuw als badplaats die voornamelijk wordt bezocht door Italianen; vooral in het weekend komen heel veel badgasten uit Pisa naar het strand en/of de boulevard om ’s avonds de zon in de zee te zien zakken.
Ook op deze dag zetten we de auto een stukje van het strand af en fietsten het laatste stuk.
Tot onze grote verrassing was er een prachtig fietspad, dat ongeveer 500 meter van de Arno aflag en ons naar Marina di Pisa voerde.

Ook nu was het strand trouwens amper te bereiken; we zetten onze fietsen doodleuk in een fietsenstalling bij een hotel en wandelden met onze tassen naar de zee. Het leek ons wel leuk om nog even een strandstoel op te halen om nog even bij het de zee te zitten.
Toen we vroegen wat het huren van een strandstoel kostte zei de mevrouw achter de balie met droge ogen “Twenty five euro”.
Let wel: het was toen 16.30 uur. Moesten we € 50,=  betalen voor twee strandstoelen.
We vertelden de dame in kwestie dat we Nederlanders waren en dat we deze prijs niet normaal vonden.
DOEI!

We ploften maar gewoon in het zand, maakten nog een mooie strandwandeling en zochten toen de boulevard op.
De zee en het strand waren natuurlijk prachtig, maar het leukste op deze dag was toch wel het fietspad.
We wachtten de zonsondergang niet af, maar fietsten terug door een stuk bos en nog een stukje langs de jachthaven en zochten toen onze auto weer op.
Je kunt je er vast wel iets bij voorstellen: ’s avonds om 20.30 uur na een warme dag, de zon is bijna onder en dan met z’n tweeën nog twintig minuten fietsen langs de kust. (klik op de afbeeldingen voor een vergroting) We volgden de bordjes Lungarno in bici;  ‘Lungarno’ betekent: langs de Arno en ‘in bici’ op de fiets.
We wilden nog even bij de Arno kijken die avond, maar we konden niet bij het water komen; aan de oever stonden stacaravans/bungalows/huisjes zij aan zij en de hekken en schuttingen boden geen mogelijkheid om met de fiets bij de rivier te komen.
Je mag als toerist in Italië wel overal voor betalen, maar de Italianen willen je niet overal hebben.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.