‘Wat doen we? Bij iemand thuis en zelf allemaal iets koken of uit eten?”
Deze vraag werd eind vorig jaar gesteld in de ‘Lecon Francaise’-app.
Die Franse lessen* worden al lang niet meer gegeven, maar het was altijd een gezellig en illuster clubje, dus juf Helen en haar toenmalige leerlingen proberen elkaar eens per jaar te zien.
De meerderheid was voor een maaltijd buiten de deur, dus gisteravond om 18.30 uur ontmoetten wij elkaar in de voorkamer van ‘de Peizer Hopbel‘.
Dat restaurant is in 1994 gestart in een monumentale boerderij uit 1770 in Peize en heeft sindsdien verschillende eigenaren gehad.
De eigenaar van nu zit er op sinds 2014; toen we gisteravond aankwamen bleek dat er op het gebied van dineren een nieuw concept is uitgerold.
Er is een menukaart, waarbij je kunt kiezen uit een 4- of een 5-gangenmenu.
Daarbij kun je niet kiezen wat je wilt eten: dat menu staat vast.
Daarnaast kun je kiezen voor ‘shared dining’, een begrip dat is overgewaaid vanuit de hippe eetgelegenheden in de Randstad.
Je bestelt dan een aantal gerechten dat midden op de tafel komt te staan en die je vervolgens deelt met je tafelgenoten.
De serveerster die ons uitlegde wat de bedoeling was gaf van te voren aan dat we met zo’n grote groep (12) beter geen gebruik konden maken van het shared dining, want dat was voor de mensen in de keuken te onoverzichtelijk.
….croquettes funghi….
Als je de blogs over ons anarchistische Franse-les-clubje in het verleden hebt gelezen, dan begrijp je dat de groep hier niet mee akkoord ging.
Meer dan de helft van de aanwezigen wilde het menu niet bestellen; ‘het is toch raar dat je helemaal niet kunt kiezen’?
Na enig overleg konden wij toch gerechtjes bestellen van de ‘shared dining’-kaart.
Drie keer deden wij een bestelling: de eerste keer met brood/bruschetta en de twee volgende rondes met vlees, vis en vegetarische gerechten.
De eerste keer had ik ‘Croquettes Funghi’ en de tweede keer durfde ik ‘Spicy Rib’ te bestellen; de paddestoelenkroketjes waren heerlijk en gelukkig waren de gebraden vleesribbetjes niet te scherp; ik heb er van genoten!
Maar naast dat het best lekker was allemaal, was het voor mij een vervreemdende ervaring.
We zaten in een Nederlands restaurant in een Drents dorp in een pand uit 1770 en er stond amper een Nederlands woord op de menukaart.
Waarom is dat?
Het doel van de avond is overigens ruimschoots gehaald: we hebben heel gezellig bij elkaar gezeten, uitgebreid bijgepraat en allemaal lekker gegeten!
En het zal je niet verbazen: daar was amper een Frans woord bij 😉
* Nog nooit iets gelezen over die Franse lessen?
Hierbij een link naar het blog over onze vorige bijeenkomst in 2023.
Willem
De horeca en met name het restaurantgedeelte is altijd al gek geweest op de Franse taal. Herinner me uit mijn diensttijd, – ik was opgeleid als kok en werkte in de manschappenkeuken-, we eens moesten bijspringen in de officierskeuken waar een of ander onbestemd dinertje was georganiseerd. We kregen het menu onder ogen en voor mij, met mijn bouwkundige opleiding, was het een en al abracadabra, maar ook voor de collega’s die toch allemaal beroepskoks en -bakkers waren, en er dus in thuis zouden moeten zijn, wisten het vaak ook niet. Gelukkig was er de chef die het culinaire jargon wel beheerste en ons in gewonemensentaal (is dat een bestaand woord?) uitlegde wat er van ons verlangd werd.
Dat dinertje was een nogal ontnuchterende ervaring; zelden zulke zanikdozen gezien als een stelletje min of meer aangeschoten officieren, De soep (consommé) was niet zout genoeg, de biefstuk (door de chef zelf gebakken!) was te doorbakken of niet doorbakken genoeg, etc. De enigen die wel profijt hadden van het feestje waren de messbediendes; zolang zij maar genoeg drank aanvoerden was alles oké. Zij hebben tot laat in de nacht doorgepeesd, maar kregen wel een dag prestatieverlof van de kazernecommandant.
Ja, in die tijd (jaren ’60) ging het militaire apparaat weinig subtiel om met de capaciteiten die bij de dienstplichtigen aanwezig waren.