Vorig jaar maart vertelde zwemvriendin Ans dat ze begin 2025 met pensioen ging.
“Dat duurt nog zo lang…” vond ze toen.
“Joh! 9 maanden! Weet je nog hoe snel die 9 maanden van een zwangerschap gingen?” reageerde ik.
Ja, dat wist ze nog wel.
Boekenvriendin Jeannette stuurde half december een foto van een levensgroot bord dat in haar woonplaats stond: “Jeannette met pensioen” met een levensgrote foto van haar erbij.
En Janny (van Jan) nam in juni afscheid van haar school met een voor haar gemaakte quiz ‘De slimste Meems’.
Janny is van mijn leeftijd, Ans en Jeannette zijn jonger.
En de argumenten die zij gebruikten om vervroegd met pensioen te gaan golden ook voor mij, maar ik dacht er nog even over.
Maar.
Over 9 maanden, op 25 oktober van dit jaar, word ik 65 en ik heb inmiddels met mijn werkgever overlegd dat ook ik dan voortijdig met pensioen ga.
En wat ik destijds tegen Ans zei over die 9 maanden gaat nu op voor mezelf.

Mijn collega’s reageerden met gemengde gevoelens.
“Fijn voor jou. Maar wij gaan je wel missen.”
In mijn beleving duurt het nog lang, we kunnen nog 9 maanden van elkaar genieten, maar de tijd gaat ook snel.
Er worden op mijn werk wel al wat dingen in gang gezet: wat zijn mijn specifieke taken in ons secretaresseteam? Wie gaat dat straks doen?
Moeten we alvast kijken naar een nieuwe secretaresse? Kun jij die dan alvast inwerken?

Na een dag op het werk ben ik moe en het herstel duurt langer; mijn lijf wordt ouder en daarmee mijn geest ook.
Het lijkt me heerlijk om te kunnen stoppen met werken, ik kijk er naar uit.
Maar dat duurt nog even: vooreerst ben ik van plan om er (net als bij een zwangerschap) 9 leuke maanden van te maken!

Dit blog stond al even klaar, maar er moet vandaag nog even iets bij.
Vanmorgen was ik even knap beroerd van het nieuws dat er topstukken van de tentoonstelling ‘Dacia, het rijk van goud en zilver’ zijn gestolen bij een explosie bij het Drents Museum. Maandag had ik er nog over geblogd, de tentoonstelling zou tot morgen te bezichtigen zijn. Algemeen directeur Harry Tupan reageerde aangeslagen op het verdwijnen van de stukken. “In ons vak gaat het niet om goud. Het gaat om cultureel erfgoed en dat erfgoed is op een hele wrede manier van ons afgenomen en dat doet pijn.”
Het idee dat de topstukken worden omgesmolten en dat het goud voor de goudprijs wordt verkocht.
En dat als je iets persé wilt hebben dat je dan gewoon een gebouw opblaast.
Of, zoals vanmiddag in het nieuws was over Trump en Groenland: dat je een agressief telefoongesprek voert met de Deense premier omdat je Groenland gewoon wilt hebben.
In wat voor wereld leven wij?
En hoe ziet die er over 9 maanden uit?