Gisteren einde middag kregen we een appje van dochter Frea.
“Ik zou een ommetje lopen om 13.00 uur.
Kort tien-minuten-ommetje’.
En toen stapte ik naar buiten.
En de sneeuw deed CrOnch…..”

Sneeuw veroorzaakt bij onze dochters nog steeds een euforisch gevoel van sneeuwpret.
Sneeuwpoppen maken, sneeuwiglo’s maken, sneeuwballengevecht: het was altijd feest als de sneeuw goed wilde plakken.
Toen Carlijn nog thuis woonde hebben Gerard en zij ’s avonds om 21.30 uur nog wel eens een sneeuwpop gemaakt.
Met rode konen en koude handen kwamen ze  weer binnen: “We hebben een HENK gemaakt!

Hen(draa)k

Zo stond er in de winter regelmatig een witte Henk in de tuin die langzaam wegslonk als het weer dooide.
De ‘CrOnch’ van de sneeuw resulteerde dus niet in een ommetje, maar in een heuse sneeuwdraak, door Frea en Jon Hendraak genoemd: een Henk en een draak in één.
Wim en Carlijn stuurden foto’s van een ‘Monster van Frankenlijn’ in wording.
Links en rechts van dit blog vind je het resultaat van hun inspanningen.

Monster van FrankenLIJN

En hoe liep het af met het ommetje?
Frea stuurde een afbeelding van hoe het ommetje er uitzag; ze had de app wel aangezet, maar was niet verder gekomen dan de straat achter hun huis. Dus qua kilometers niet voldoende, maar vééél meer dan tien minuten!
Die afbeelding vind je onderaan dit blog.

Harriët (woont in het Oosten van ons land) wilde niet achterblijven en stuurde ook een foto,  ook die vind je onderaan dit blog.
Gerard appte daar nog troostend achteraan: “Ik zie wel iets wits…” waarop Harriët appte: “Ja, die was in Groningen geweest!”