Zaterdagmorgen.
Kopje thee, banaan, sudoku , een half uurtje bewegen op muziek en dan ….. de krant.
Door de week lezen we het Dagblad van het Noorden digitaal, maar op zaterdag ploft de dikke papieren versie op de deurmat.
Ik begin niet direct te lezen, maar ik blader de krant helemaal door en scan de koppen.
Drie columns lees ik direct: Herman op pagina 2, Lohues op pagina 4 en René Diekstra in de Weekendbijlage.
Vanmorgen schreef Daniël Lohues een verhaal onder de titel ‘De tijd loopt’.
Hij beschrijft het gevoel dat je opschuift in de tijd.
Dat we 25 jaar geleden in het jaar 2000 leefden, terwijl die millenniumwissel in je hoofd nog maar zo kort geleden is.
En hij schreef ook iets wat ik deze week zelf ook al had gedacht.
Al is er reden genoeg om zwartgallig te zijn. Als ik het mij goed beschouw, zie ik soms ook wel dat onze hele beschaving in elkaar dondert. Beetje als in het oude Rome. Ten
onder gaan aan overvloed, losbandigheid en drukte om onbelangrijke zaken. Iedereen vliegt elkaar in de haren. Niemand lijkt het nog eens te zijn met een ander. Oorlogsluchten achter steeds dichterbij komende verten die misschien al wel een beetje omhoog borrelen vanuit de de putdeksels hier. Een beschaving kan ook verkruimelen in de volle zon.
Als je regelmatig mijn blog leest, weet je dat ik de dingen graag met een positieve blik bekijk, maar binnen in mij kriebelt af en toe het gevoel dat het de laatste tijd écht niet goed gaat met de wereld. Lohues zegt het met zijn eigen woorden maar brengt mijn gedachten onder woorden; als ik het zwart op wit zie staan schrik ik van mijn eigen gedachten.
Maar op deze zaterdag was het ook Lohues’ stem die mij weer op andere gedachten bracht en dat was natuurlijk met een lied van hem.
In ’t zwartst van ’n duustere nacht, brandt altied waorns ’n keersie
’n stemmegie fluustert daor zacht: Komp wel, ’t komp wel goed,
uuteindelijk weten we ’t best, komp wel, t komp wel goed, hoop starft het lest.
Ik luisterde het af en moest er van huilen.
Je hoort opbeurende zinnen als:
Totdat ’t leste flintertie hoop wegblaozen is deur de waorheid
zu ‘we toch zörgen moeten da’w met mekaar oogsten van wat we hebben inzeijd
We hebben de grond en ’t water en de kennis en de zunne
We moen leben of ons leben der van af hangt….!
en het ontroerende
Ach mamme wat ben ik ja bange.Mag ik in ruil veur ’n keersie ’n pleister, ’n smok op de wange…
Wat een troost gaat er uit van dit lied.
Ook even luisteren?
Hierbij een link. naar een YouTube-video.
Ik schreef er al eens een blog over in 2019 bij een adventsviering, geleid door Sybrand van Dijk.
Hierbij een link naar dat verhaal.
Hele column van Daniël Lohues lezen? Hierbij een link naar ‘De tijd loopt.‘
Willem
Vaak vraag ik me af of onze huidige westerse beschaving in de geschiedenis een vergelijkbare plaats zal krijgen als bijvoorbeeld de ‘grote’ Aziatische beschaving en de Griekse en Romeinse cultuur.
Het valt wel op dat de teloorgang van grote beschavingen van oost naar west over de wereld trekt. Zo bezien zijn we nu wel aan de beurt voor die ondergang en helaas, die voortekenen zijn er nu wel.