Gerard en ik kijken graag naar quiz-programma’s op de televisie; sinds een week of wat genieten we na het journaal weer  van ‘Met het mes op tafel’.
Gisteravond werd een kandidaat aangekondigd met het predikaat: ‘De jongste deelnemer ooit!’
Het was een jongen van 19 jaar die consequent met ‘meneer Schellen’ werd aangesproken.

Het was kostelijk om naar te kijken.
Een kuuk’n was het.
De jongen studeerde Nieuw Grieks, hij was één van twee studenten die die opleiding deed.
Naast hem zat een gepensioneerde heer die edelsmid was geweest en aan de andere kant een dame van middelbare leeftijd.
Op voorhand denk: och gossie, hij maakt geen schijn van kans.
Veel te jong.
Wat weet zo’n jongen nou, geboren in 2005; dan is er immers al zoveel van ‘voor zijn tijd’.
Ook een raar idee trouwens dat er al weet ik hoeveel volwassenen zijn die geboren zijn na 2000…..

In de eerste ronde had hij gelijk 4 goed; ik zat met ogen op stokjes te kijken.
Hij wist als enige op het kaartje van de Noordoostpolder ‘het Ketelmeer’ te benoemen en schreef zonder met de ogen te knipperen de naam van een succesvolle Oostenrijkse skiester neer.
Hij gaf gelijk even zijn visitekaartje af.
In de tweede ronde had hij er drie goed en was weer de sterkste.
In de derde rond wist hij wie de 85-jarige zanger was van ‘It’s not unusual’ was.
Ver voor zijn tijd!
Het was was overduidelijk hoe spannend meneer Schellen het vond; je zag hem regelmatig zijn adamsappel wegslikken die boven in zijn keel zat.
Hij ging op het goede moment weg, wist een voetballer, wist de naam van minister Els Borst, hij blufte op het goede moment en wist wat de belangrijkste uitvinding van Alfred Nobel was.
En hij won.

Een half uur zit ik dan genieten op de bank met mijn breiwerkje en zo’n kuuk’n op de televisie die twee ‘boomers’ wegspeelt.
De waarde van dag kan soms zo klein en simpel zijn.
Nu zit ik me al te verheugen op donderdag, want dan zit meneer Schellen in de weekfinale!