Vrijdagavond keken we naar De geknipte gast.
Özcan (Eus) Akyol heeft een gesprek met een bekende Nederlander en gisteren was dat Stef Bos.
Hij is van onze leeftijd (1961) en voor mij onverbrekelijk verbonden met het nummer Papa, dat hij uitbracht in 1991. Toen ik het voor het eerst hoorde sloeg het in als een bom.
Stef Bos bezong mijn relatie met mijn vader. Confronterend vond ik het. Ongemakkelijk zelfs.
Je kent het vast wel want het is één van de bekendste Nederlandstalige nummers, maar voor wie het niet goed kent: hierbij een link naar het nummer.
Eus kwam amper aan het woord.
Bos heeft veel te vertellen en ik zat ademloos te luisteren.
Wát een verhaal.
Heb je het niet gezien? Probeer het dan terug te kijken, want het is bijzonder.
Hierbij een link naar de NPO-website.
Twee zinnen uit het programma haal ik voor het voetlicht:
Over zijn kinderen, die hij bijna was kwijtgeraakt bij een ernstig auto-ongeluk:
‘Vroeger keek ik naar mijn kinderen, nu zie ik ze.’
En over één van de laatste gesprekken met zijn vader, die toen al 90 was:
Die zei: “Wij zijn blaadjes aan een boom, jongen. Ik val binnenkort en als blad geef ik dan via de grond voeding aan de boom.
Het gaat om de boom. In jouw wereld (hij bedoelt de muziek/theaterwereld) zijn te veel blaadjes die denken dat ze de boom zijn. En daar gaat het verkeerd.”
Stef Bos beseft daardoor : ik ben deel van een boom. Ik kan een heleboel doen, maar het is ‘not about me’.
Maar er was gisteravond meer op de televisie dan Flikken Maastricht, De geknipte gast en 2 voor 12.
Tijdens het journaal was ik me bewust van het feit dat we naar een memorabel moment in de moderne geschiedenis zaten te kijken.
‘De bek veul mij lös’, om het maar eens op z’n Drents te zeggen.
Drie keer zagen we Trump en Zelensky voorbijkomen in de aankondigingen voor Nieuwsuur etc. , daarna hebben we de televisie uitgezet.
Het beeld dat de vader van Stef Bos opriep zette me aan het denken.
Ik ben een blad aan een boom; ik kan een heleboel doen, maar het gaat niet om mij.
Wij zijn allemaal bladeren die aan twijgjes en takken zitten aan een boom.
En niet alleen in de muziek/theaterwereld, maar ook in de politiek zijn er te veel mensen die denken dat ze de boom zijn.
Anja
Mooie beeldspraak!