Soms wordt er in de media wat neerbuigend en schamper gesproken over verjaardagen in Nederland.
De typisch Nederlandse kringverjaardagen.
Bij ons in de familie wordt het gekoesterd als cultureel erfgoed.
Afgelopen weekend bijvoorbeeld vierden wij twee verjaardagen: Gerards jongste broer werd 59 en onze jongste dochter 31.
Zaterdagavond zagen we dus de de familie Waninge én Roelof’s kouwe kant: de familie van schoonzus Ali.
Altijd gezellig.
Wij hoorden die avond dat wij begin juni nóg een gezamenlijk feestje hebben met deze familie: neef Rick (zoon van Roelof en Ali)  gaat trouwen met zijn Anouk.
Later op de avond hoorde ik van Ali dat hij haar officieel ten huwelijk had gevraagd: op één knie met een mooie verlovingsring.
Voor de maat van die ring had hij stiekem een ring van haar meegenomen naar de juwelier.
“Wie had dat ooit gedacht!”
Een retorische vraag, waarop meestal geen antwoord komt; wij hadden het in ieder geval niet gedacht.
Romantiek is niet een heel sterk ontwikkelde eigenschap bij het mannelijk deel van de Waninges, een familie die voornamelijk bestaat uit boeren en bouwvakkers.
Die Rick; de tantes waren stuk voor stuk onder de indruk.
Het volgende vraagstuk van de avond was: waar gaan we naar toe voor nieuwe kleren voor de bruiloft….?
O ja en de familiedag is op 5 juli.

Zondagmiddag gingen we naar Groningen voor de verjaardag van Carlijn.
Daar zagen wij ons voltallige gezin én de kouwe kant van Carlijn: de familie van schoonzoon Wim.
Ook altijd gezellig.
Frea had gezorgd voor het lekkers bij de koffie/thee: ze had een chocolade-sinaasappeltaart gemaakt.
Zelf bedacht.
Gebaseerd op het allerlekkerste Britse snoep (waar Jon en zij dus ook altijd veel van meenemen naar Nederland): de chocolade-sinaasappel.
Zo lekker, dat wij het nog nooit geproefd hebben. Lees: het is al op voordat wij het überhaupt kunnen proeven.

De taart was erg goed gelukt.
Het zag er sowieso al fantastisch uit, hij kon zo meedoen in een aflevering van Heel Holland Bakt.
De smaak was verrukkelijk.
Zo lekker, dat ik zelfs een tweede stukje nam.
En heel onfatsoenlijk vroeg of ik ook een stukje mee naar huis mocht.
Dat mocht.
Tante Carlijn kreeg een zelfbeschilderd ei voor haar verjaardag van de kinderen van de zus van Wim en ook die kids genoten van de taart en scharrelden met hun Nibbit-chippies van opa naar oma naar papa/mama.

Hoe was je weekend?
Niet heel spectaculair; bij het koffieapparaat op het werk scoor je niet heel hoog met verhalen als deze: ‘met de schoonzussen gezwijmeld bij een romantische neef en met onze kinderen zoete, machtige maar onmeunig lekkere taart gegeten. Beide keren in zo’n kringetje met schaaltjes met stukjes worst/kaas en toastjes met salades. “Waar koop je die droge worst?”
Maar laat ons maar; zo zijn onze manieren.