Volgende week is het de stille week.
Witte donderdag, goede vrijdag, stille zaterdag en zondag en maandag 1e en 2e paasdag.
Met onze cantorij zingen we op vrijdagavond en zondagmorgen; dat betekent dat we een behoorlijke lading liederen in onze map hebben om in te studeren.
Waar ik er erg van geniet de laatste weken is het klassieke stuk ‘O Traurigkeit, O Herzeleid’ dat we vrijdagavond zingen.
Het instuderen van dit stuk doet me denken aan het  projectkoor met Wim Opgelder in Zuidlaren.
Het is een behoorlijke uitdaging: we hebben oefenfiles gekregen van Jelle en ik kan de altpartij inmiddels wel dromen.
Maar de altpartij in je eentje zingen is iets heel anders dan in een vierstemmig koor de altpartij zingen.
Bas Jaap staat dan naast mij iets heel anders te zingen en tenor Jan Willem schuin voor mij zingt weer iets anders.
Wat ook niet meehelpt dat wij als alten ook niet altijd allemaal hetzelfde zingen…..😉

Toen Karel gisteravond ‘de traurigkeit’ er weer bij pakte om helemaal door te zingen begon ik vol goede moed aan de eerste regel (ik had immers ’s middags nog geoefend) maar ik kwam nog niet halverwege de tweede regel. Kwijt. Harrie-in-de-warrie.
De eerste poging om het lied vierstemmig te zingen stierf in schoonheid en ik zag de teleurstelling in Karels houding; zijn hele lichaam straalde uit ‘dit hadden wij toch vorige week allemaal goed onder elkaar staan?’ Wat een traurigkeit.
We gingen alle stemmen nog even weer apart bijlangs en wij alten kregen de opmerking ‘dat die hoge D’ er heus wel in zit, daar moet je met elkaar naar toewerken’. Nou kan ik werken wat ik wil, maar de C is voor dit a(a)ltje toch echt het hoogst haalbare, dus ik werk hard mee tot de C en daarna ga ik voor de playback uitvoering.

Als je bovenstaande alinia’s leest zou je kunnen denken: “Hoe kun je daar nou van genieten?”
Ik geniet van de muziek, de lastige riedeltjes, het na elkaar invallen, het meetellen met de maat en ik geniet vooral van het niet op de automatische piloot zingen. Kop der bij, bek op ’t stuur. En natuurlijk van de enorme voldoening als je de vierstemmigheid goed onder elkaar krijgt en je gelijk eindigt. Dann ist von Traurigkeit überhaupt keine Rede en van Herzeleid al helemaal niet. Sterker nog: ik haal mijn Herz er aan op!