Vrijdagmiddag waren de Gradagen al begonnen en zaten we lekker buiten voor Casa Grada.
Normaal gesproken heerlijk rustig, maar die middag was er kennelijk een groep jongelui in een huisje aan de andere kant van het meer getrokken en die hadden het gezellig.
Nu is dat op zich prima, maar ze hadden daarbij hun muziek op standje ‘geluidsoverlast’ staan en Frans Bauer schalde werkelijk over het meer “Als sterren aan de hemel staan…..”
Alle gasten in de huizen rondom het meer konden meegenieten met Frans en zijn sterren.
Meestal duurt zoiets nooit heel lang; er is altijd wel een buurman die zulke jongelui in het oor fluistert dat feest vieren prima is, maar dat de muziek op een lager volume moet worden gezet.
Maar er gebeurde niets.
En ik kan dat soort muziek gewoon niet aanhoren, dus ik zei: “Mensen, ik ga binnen zitten, ik trek dit echt niet. En als het nou Mozart was…..”
“Nou, dan zat ìk niet meer buiten” antwoordde Cees snedig.
Eenmaal binnen kwam Frea mij al snel gezelschap houden.
Maar kennelijk had toch iemand de receptie gebeld.
We hoorden later van Bert (iemand van het team van Timmerholt)  dat hij ‘even bij huisje 132 was geweest’.
Vijf minuten later was het toch stil en dat bleef het.
Einde verhaal zou je zeggen, maar dit verhaal kreeg nog een staartje…..

Vrijdagavond vierde ons gezin de Gra-vrijdagavond zonder ons, want wij hadden een feestje in Beilen: Johan was 63 geworden.
Dat was weer als vanouds: nu lagen we in een stuip omdat Sinet bedacht dat als wij op het vliegveld van Kreta aankomen* dat dan de chauffeur van het busje dat ons naar het hotel zal brengen een bordje met de tekst OMANIDO** omhoog moet houden.
Halverwege avond vertelden wij over de sterren van Frans en dat hem gelukkig de mond was gesnoerd.
“Onze zoon zit met een stel vrienden ook op dat park dit weekend” zei Jan.
Hij pakte zijn telefoon en stuurde een app-berichtje naar de zoon.
Je raadt het al.
Grote hilariteit: zoon zat in huisje 132.
“O, dan staan ze morgen op je stoep: hebben jullie soms geklaagd?”
Gerard opperde dat wij misschien wel bij hen op de stoep zouden staan.

Maar er gebeurde dat weekend helemaal niks.
Af en toe hoorden we dat het in de buurt van huisje 132 erg gezellig was en daar is niks mis mee.
Frans daarentegen hebben we niet meer gehoord.
Gelukkig maar.
Want: OMANIDO.
In dit geval staat dat voor ‘oud maar niet doof’.

*Dit jaar vieren wij als vriendengroep ons 45-jarig jubileum met een reis naar dit Griekse eiland
**Term uit de boekenreeks van ‘Hendrik Groen’; het betekent Oud MAar NIet DOod.