Vandaag een gastblog van dochter Carlijn:
Als een echte ADHD’er heb ik elke maand een nieuwe hobby. Sommige mensen noemen dat hobbyhoppen, wij noemen het hier thuis Fiepen.
Vilten, naaien, haken, breien, kaarsen maken, macramé, borduren, kaarten maken, sieraden maken, kleien, hout bewerken, papier maken, schilderen, etsen, ik ben er allemaal wel eens ingedoken. Ik kan me dan helemaal verliezen in zo’n hobby, maar na een tijdje is het ook klaar. Tijd voor een nieuwe Fiep.
Vroeger vond ik dat vervelend, ik dacht “ik kan ook nooit wat afmaken” en “ik heb niet het geduld om ergens écht goed in te worden”. Ook vond ik het zonde als ik materiaal had gekocht wat na een tijdje niet meer werd gebruikt.
Inmiddels omarm ik mijn Fiep-drang. Ik geniet ontzettend van het ontdekken van een nieuw materiaal en om er alles over op te zoeken online en ik weet inmiddels ook dat ik het moet loslaten als ik interesse verlies. Het moet leuk blijven, en als ik me ergens doorheen worstel omdat ik het persé af moet maken, weet ik dat de kans steeds kleiner wordt dat ik het weer met plezier oppak. Het omarmen van mijn gefiep heeft geleid tot een berg meer creativiteit en een hoop lol in wat ik kan en wat ik doe.
Sommige hobby’s blijven hangen, zoals het naaien bijvoorbeeld, en een paar hobby’s komen in vlagen weer terug. Ook vind ik het ontzettend leuk om te merken dat de vaardigheden die ik de afgelopen jaren heb geleerd prima te combineren zijn. Zo viltte ik laatst een bij, borduurde ik de vleugels en pootjes, en naaide ik van die stof een hoesje voor een opschrijfboekje. Ook vind ik het leuk om materiaal uit te kunnen lenen of weg te geven aan mede-Fiepers, of om te merken dat materiaal voor de ene hobby prima werkt voor de volgende hobby. Met breiwol kan ik prima vilten en die ets-mesjes werken geweldig voor fimoklei.
Mijn huidige Fiep is borduren, dat is zo één die eerder voorbij is gekomen en weer naar boven kwam drijven. Dat kwam door de website van DMC, dat
borduurgarenmerk. Die hebben op hun site een goudmijn aan borduurpatronen die gratis te downloaden zijn. Klik hier voor een link naar die website.
Natuurlijk kan je het pakketje garen er dan ook bij kopen, maar van de vorige borduurfiep had ik nog genoeg garen. Een uitvinding waar ik nog niet van op de hoogte was: wateroplosbaar borduurpapier. Hierbij een link naar de website Iris borduurt, daar vind je meer informatie. Heel handig, vooral als je geen kruissteek doet en/of borduurt op niet witte stof waar je niet op kan tekenen. 
Je print het borduurpatroon op dat papier en plak je dan op je stof (beetje vastnaaien helpt), daar kan je dan overheen borduren. Als je op de afbeeldingen klikt krijg je een vergroting.
Als je klaar bent, leg je je borduurwerk in water en lost het patroonpapier op. Wát een fantastisch spul.
Next up: een hangende fruitmand macrameeën voor in de keuken. Want waarom een mandje kopen als ik het voor veel meer geld zelf kan maken?
Petra1945
Wat een uitsmijter…
Willem
Een fiepje is, wat betekenis aangaat kennelijk haarlemmer olie. Vrouw Helena noemde het ventiel van een (auto)band een fiepje, mijn zoon was ooit verantwoordelijk voor de inkoop van het lab waar hij werkte en moest dan o.a. fiepjes kopen. Dat waren een soort speentjes die gebruikt werden bij het pipeteren. Fopspeentjes (wat een afschuwelijk woord) worden ook fiepjes genoemd en ikzelf had het woord nog nooit gehoord, totdat ik midden jaren ’60 mijn (toekomstige ) eega leerde kennen.
Al met al; ik ben nieuwsgierig geworden welke betekenis fiepje nog meer heeft binnen families. Elke familie of gezin heeft wel een woord dat ‘normaal’ is binnen de familie, maar altijd tot vragend opgetrokken wenkbrauwen leidt erbuiten. Binnen mijn gezin is dat een ‘schlauzer’. Ik ken er geen Nederlands woord voor en weet het ook niet zo te omschrijven. Het is een woord dat bedacht is door mijn ADHD-dochter toen ze een jaar of twee was en aan mama vroeg een schlauzer te maken. Nou heeft vrouw Helena een zeer grote fantasie en een fantastisch taalgevoel, maar hier kwam ze , tot grote teleurstelling van dochterlief, niet uit. Jaren later vouwde ze voor dochterlief een speelgoedje en er kwam een gelukzalige glimlach op haar gezicht; “Ja, dat is een schlauzer”. Zo klein als ze was, maar ze was het nog niet vergeten dat mama het toen niet wist/kon.