Tijdens de Gradagen hadden we zowaar ‘een officieel moment’.
In de buurt van Carlijns verjaardag schreef ik een blog over de heerlijke chocolade-sinaasappeltaart die Frea had gemaakt.
Dit schreef ik er toen over:

Zelf bedacht.
Gebaseerd op het allerlekkerste Britse snoep (waar Jon en zij dus ook altijd veel van meenemen naar Nederland): de chocolade-sinaasappel.
Zo lekker, dat wij het nog nooit geproefd hebben. Lees: het is al op voordat wij het überhaupt kunnen proeven.

Toen Frea het blog had gelezen schreef ze in de gezinsapp: “Ik heb er nog eentje van onze laatste reis naar Engeland in maart; die neem ik wel mee naar de Gradagen’.
Zondagmorgen de 13e werd de Chocolate Orange uit het doosje gehaald om te gezamenlijk te proeven bij de koffie.
Uit het doosje kwam een oranje sinaasappel van zilverpapier.

Het was heerlijk.
Er waren een heleboel van die partjes, maar ze waren maar zó op!
Gek hè?
Niet als bedenkt de dochters allemaal een aardje naar hun vader hebben en dol zijn op chocola.
En de schone zonen passen zich maar al te graag aan.

Eigenlijk hadden we nóg een officieel moment zullen hebben, want Harriët en Cees hadden drie zakken kipkluifjes mee om te bakken in de oven.
Had ik ook nog nooit gehad.
Maar toen men zondagmiddag na de thee aanstalten maakte om te vertrekken zaten die drie zakken nog in het diepvriesvakje van de koelkast.
Vergeten!
Maar eigenlijk niet gemist, want er was genoeg!
En op dat moment hoefden we ze ook niet, want de uitgebreide brunch met van alles en nog wat voelden we nog in onze maag.
Cees maakte zich geen zorgen.
“Gef niks. Komp wè op.”
Tuurlijk.
Drenten en Twenten lijken daarin op elkaar; met kip-kluifjes gaat het net zo als met droge worst.
Geen problemen van maken.
Het komt wel op.