Donderdagmorgen kwamen The Cats weer voorbij op Radio 5 met (wat mij betreft) één van hun mooiste nummers: Scarlet ribbons.
Een dijk van een smartlap over een klein wondertje.
De vader (maar kan ook een moeder zijn, het wordt ook door vrouwen gezongen) gluurt even in de slaapkamer van zijn dochtertje om welterusten te zeggen en hoort de dochter bidden om “scarlet ribbons for my hair”, scharlakenrode linten voor haar haar.
Het is laat, er zijn geen winkels open in de stad en er zijn nergens linten te krijgen.
De zanger heeft de hele nacht “pijn in zijn hart”, maar als hij bij zonsopgang weer in de slaapkamer van zijn dochter gluurt, ziet hij daar prachtige “scharlaken linten” in een vrolijke overdaad liggen. De zanger zegt dat zelfs als hij honderd wordt, hij nooit zal weten waar de linten vandaan kwamen.

Het is al een oud lied, geschreven in 1949 door Evelyn Danzig (muziek) en Jack Segal (tekst).
Het werd in datzelfde jaar al uitgebracht door Jo Stafford en dat klinkt heel anders dan de galmende uitvoering die wij zo goed kennen van The Cats.
Hierbij een link naar haar versie.
Een paar jaar later, in 1952, werd het op de plaat gezet door Harry Bellafonte.
Heel gevoelig gezongen, kijk en luister maar eens naar deze uitvoering.
In 1959 kwamen ‘The Browns’ (een broer en 2 zussen) in Amerika met hun zoete, meerstemmige versie.
Heel anders! Luister er hier maar eens naar.

Mooi allemaal.
Lekker zwijmelen.
Maar de mooiste, emotioneelste, meest dramatische en sentimentele versie van deze oer-smartlap komt van The Cats.
Met die heeeeeerlijke uithalen van Piet Veerman.
En die violen!
Zucht.