Op deze website deel ik openhartig de waarde van mijn dagen; meestal zijn die blogs positief, waardoor de indruk kan ontstaan dat er bij ons geen negatieve dingen zijn, maar dat is natuurlijk onterecht.
Je weet inmiddels dat ik in oktober van dit jaar afscheid neem van mijn werk.
Dat was in eerste instantie niet te bedoeling: Gerard en ik zouden doorwerken tot de pensioengerechtigde leeftijd: ik tot 2027 en Gerard tot 2028.
Maar soms gaan dingen niet zoals je had bedacht.
In maart 2024 schreef ik nog een verhaal over wat Gerard voor de kost deed (zie blog 9 maart), maar nadat in het voorjaar van 2024 de ziekte van Kahler weer voorzichtig de kop op stak had dat zijn weerslag op Gerards mentale weerbaarheid en fysieke belastbaarheid. Toen zijn werkgever ook nog eens weinig empathie toonde voor zijn situatie meldde hij zich in juni vorig jaar ziek; daarna lukte het niet meer om goed te herstellen. 10 jaar ziekte van Kahler eisten hun tol, de rek was er kennelijk uit.
En dan kom je in zo’n molen.
Ziektewet, bedrijfsarts, gesprekken, UWV, formulieren…..ik hoef het vast niet omstandig uit te leggen.
Na een half jaar gesprekken kwam de bedrijfsarts met een verrassende conclusie. : “U bent al zo lang ziek en u heeft die moeilijke jaren (met twee stamceltrajecten) eigenlijk altijd doorgewerkt. U heeft in die jaren veel gevraagd van uw lichaam en uw geest; nu lichaam en geest aangeven dat het werken niet meer gaat, gunnen we u eigenlijk wel een ander traject.”
Ook de hematoloog die Gerard al jaren behandelt gaf (door de bedrijfsarts daarnaar gevraagd) aan dat het wat hem betreft heel logisch zou zijn als Gerard zou stoppen met werken.
Hij voegde daar nog aan toe: “Houdt u er maar rekening mee dat u in het najaar weer een behandeltraject tegen Kahler in gaat.”
Degene die daar de meeste moeite mee had, was de patiënt zelf: “Zo wil je toch niet stoppen met werken…”
Maar uiteindelijk zag ook hij in dat stoppen wel de meest logische optie was.
En nu is het augustus.
Het UWV heeft de aanvraag goedgekeurd en Gerard hoeft niet meer aan het werk.
Inmiddels is hij gewend aan de nieuwe omstandigheden; hij doet het rustig aan, zet ’s morgens geen wekker, gaat zwemmen, maakt ommetjes, bakt brood en is druk met zijn tuin waar hij nu alle tijd voor heeft.
Er zitten al bakjes bonen in de diepvries en we hebben al courgettesoep gehad.
Het maakt mijn laatste maanden ook rustiger.
Als ik heb gewerkt zet Gerard een heerlijke maaltijd op tafel en als ik een dag thuis ben drinken we samen koffie of thee.
Dat las je ook al tussen de regels door in de blogs van de laatste maanden: een nieuwe werkelijkheid waar wij ondertussen al aan gewend zijn.
We leven nu samen toe naar oktober 2025; we hoeven niet meer te wachten tot 2028.
Petra1945
Het is jammer dat het anders loopt als Gerard gewild had. Maar gezien de eendrachtige medische adviezen… lijkt me dit een goede actie. Jullie zijn nu dus gezellig samen aan het afbouwen en als het net zo verloopt als indertijd bij mij, dan is de finale stap niet zo schokkend meer. Geniet van het leven en van elkaar, al is het eerder dan je hoopte.
Petra.
Willem
Kan me voorstellen dat Gerard een ander idee had thuis zijn.bij het begin van zijn pensionering. Anderzijds, hij mag zich gelukkig prijzen met de keuringsartsen want ze hebben wel voorkomen dat zijn laatste jaren van zijn werkzame leven niet verworden zijn tot jaren die je liever gemist had. Heel veel geluk en saamhorigheid gewenst nu jullie binnen afzienbare tijd beide
Nog een welgemeende tip van me; verdeel de bevoegdheden nu jullie beiden 24 uur bij elkaar zijn. Toen ikzelf 16 jaar geleden met pensioen ging was ik geregeld doordeweeks in een hotel en kwam alleen het weekeinde thuis. Ik moest, toen ik elke dag thuis was, mijn plek min of meer terugveroveren. Maar ik ga ervan uit dat het goed komt bij jullie.